15 november. Thuis!

Het was in het begin wel wat mistig en af en toe miezerde het wat, maar dat hinderde het verkeer niet echt zodat we goed op konden schieten. Parijs, geen probleem. Lille, zo voorbij. Antwerpen, vlot doorheen en om zes uur waren we thuis.

Het is een mooie reis geweest! Wat vonden we van Portugal? Veel meer welvarend dan we dachten. De gemiddelde Portugees woont zeker zo goed als een Nederlander zo niet beter en er rijden procentueel gezien zeker net zoveel dure Duitse auto’s rond als bij ons. Het inkomen zal ongetwijfeld lager liggen dan hier, echter de kosten van levensonderhoud zijn ook substantieel lager. Maar belangrijker voor de vraag, wij vonden het een heerlijk vakantieland. Je hebt er van alles, van best hoge bergen en ruige gebieden tot eindeloze stranden. Kleine dorpjes met wit geschilderde huizen om de kerk gedrapeerd, tot bruisende steden als Lissabon of Porto. Prachtige kastelen, kerken en musea. Echt voor ieder wat wils. Het belangrijkste echter zijn de Portugezen zelf. Open, vriendelijk en behulpzaam, we zijn ze zeer gaan waarderen. En, in tegenstelling tot Spanje, spreken velen een aardig woordje Engels. Dat maakt de communicatie een stuk eenvoudiger. Wij zullen hier – bij leven en welzijn - zeker terugkomen.

14 november. De terugreis, etappe 2

De zon hebben we duidelijk in Portugal/Spanje achtergelaten, want die hebben we vandaag geen seconde gezien. Was het in Spanje alleen maar zwaar bewolkt, in Frankrijk reden we zo ongeveer door die wolken waaruit het ook nog begon te regen. Omdraaien?!
Bij de grensovergang van Spanje naar Frankrijk stonden zeker een tiental douaniers langs de kant niets te doen. Althans, bijna niets te doen, want toen wij erlangs reden blies er één heel hard op zijn fluit en gebaarde hij dat wij iets verder op moesten stoppen. Nu draaien wij normaal gesproken tijdens het rijden “gouden ouden” met een dusdanig volume dat we zo’n fluit nooit zouden horen, maar Cora’s beschaving gaat zover dat ze de muziek zacht zet als ze de grens overgaat (of de tol moet betalen, of een ticket uit de machine moet trekken, enz..). Dus onwillekeurig keek ik opzij en dan hang je hè. Lang leve Schengen met zijn vrije grenzen, mooi langs de kant! Papieren zien. Luik open, nog meer luiken open. De camper in. Hier kloppen, daar voelen. Kennelijk op zoek naar drugs. Echt een belediging! Dat je als drugscourier wordt gezien is nog tot daar aan toe, maar als een dusdanig domme drugscourier dat je spullen zo simpel te vinden zijn!! Niet eens een drugshond!
Ondanks dit oponthoud, het povere weer en de duizenden vrachtauto’s die deze route ook rijden schieten we uitstekend op. Zo goed dat we nu op een camping bij Poitiers staan, met uitzicht op Futuroscope. Aangezien het zicht momenteel echter nog geen 25 meter is, hebben we dat nog niet gezien. Doordat Cora daar in het verleden ooit van de, meestal misselijkmakende, futuristische attracties genoten heeft wilde ze daar morgen graag opnieuw naar toe. Blijkt het gesloten te zijn! Dan maar naar huis, dan zijn we met een beetje geluk morgenavond thuis, een dag eerder dan gedacht.

13 november. De terugreis, 1e etappe.

Om 06.30 uur liep de wekker af. Per slot hebben we een heel eind te rijden voordat we thuis zijn en we verliezen nog een uur omdat we bij de grensovergang met Spanje de klok vooruit moeten zetten. Al snel na vertrek kwamen we in de ochtendzon/deels mist een schitterend roodgekleurde wijngaard tegen. We konden er niet stoppen, dus de kwaliteit van de foto die met 80 km/pu genomen is toen we er langs reden is pover, maar zo krijg je wel een idee hoe mooi het was. De reis verliep duidelijk soepeler dan verwacht, het weer was prima en het verkeer uitermate rustig. Het idee was vanavond te stoppen in Salamanca, maar daar waren we om 3 uur al. Dus zijn we doorgereden naar Burgos. Dat viel weer wat tegen, ook omdat het al vroeg donker werd. We dachten dat we gezien het vooruitzetten van de klok langer licht zouden hebben, maar dat was bepaald niet het geval. Kennelijk zijn we nu zoveel noordelijker, dat dat elkaar meer dan compenseert. We moesten dan ook in het donker naar de camping zoeken, maar gevonden gelukkig. De volgende die open is ligt 200 kilometer verderop! Het is maar goed dat Cora haviksogen heeft. Ik zou er zo voorbij gereden zijn, maar zij zag een vaag bordje, dat ons zowaar naar een plek bracht die een camping heet. Iets doet mij vermoeden dat wij voorlopig de camper niet uitkomen en van onze eigen sanitaire voorzieningen gebruik gaan maken. Morgen deel 2

12 november. Évora.

Op de laatste dag in Portugal wilden we dicht bij huis blijven en Évora verder verkennen. De camping ligt tegen de stad aan en je zou naar het centrum kunnen lopen, maar als de scooter toch voor de deur staat… We hebben de gehele dag door de stad gebanjerd en in tegenstelling tot Elvas gisteren, heeft Évora het wel! Misschien doordat het een al oude universiteitsstad is en er veel jonge mensen rondlopen, maar het is hier gewoon leuk om te zijn. We hebben weer de nodige oude kerken, paleizen e.d. bezocht waarbij twee dingen ons bij zullen blijven. Al vroeg in de ochtend – op onze bijna nuchtere maag – kwamen we in de São Fransisco kerk terecht. Het meest fascinerende van deze 15e eeuwse kerk is de Capela dos Ossos. In de muren van deze kapel zijn de beenderen en schedels van 5000 monniken verwerkt. Knap luguber, maar het gebeurde hier vaker. Om er echter dan ook nog twee leerachtige lijken op te hangen… Boven de ingang staat een spreuk; “Wij beenderen die hier liggen, wachten op de uwe”. Nu, wat ons betreft wachten ze nog wel even. Om de nuchtere maag tegemoet te komen zijn we neergestreken op het centrale Praca do Giraldo waar we, ongetwijfeld dit jaar voor het laatst, op een zonnig terrasje neerstreken. Voordat we Portugal zouden verlaten wilden we een keer Cataplana van schaal- en schelpdieren eten, en hier hadden ze dat op het menu staan. We kregen een grote pan waarin zo ongeveer elk beest dat een schaal of een schelp heeft en hier gevangen kan worden, met kruiden en uien gekookt was. Verder niets erbij, althans niet om te eten. Wel tangen en zo om de scharen van de krabben open te breken. We hebben onze vingers er niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk bij afgelikt.
Évora is een plaats waar we zonder aarzeling terug zullen komen.

10 november. Terug in de tijd.

De streek rondom Evora is al sinds mensenheugenis bewoond, daar zijn veel overblijfselen van te vinden. Nu liggen deze niet altijd in de buurt van een “fatsoenlijke” weg, dus typisch iets voor een scootertocht. Het was vanochtend stralend weer, dus het doel van vandaag was daarmee gekozen. De eerste plek die we zochten, en na enkele rondjes vonden, was de Dolmen van Zambujeiro. Een dolmen is, naar alle waarschijnlijkheid, een neolitisch graf uit de periode van 4000 tot 2000 v.C.. Dit is de grootste dolmen van Portugal. Omdat de ingang vanwege instortingsgevaar afgesloten was konden we de grafkamer niet in, maar we konden er wel van bovenaf inkijken. Onwaarschijnlijk te zien hoe men de tonnen zware keien ooit op deze plek gekregen heeft en rechtop heeft weten te zetten.
Het tweede doel was de Dolmenkapel van São Brissos. Omdat we met de scooter waren volgden we de richtingaanwijzingen van onze “Truus” voor de verandering eens letterlijk en zodoende kunnen we vertellen dat er in Portugal ook zeer slechte wegen zijn. Soms was het bepaald onduidelijk of er meer asfalt tussen de gaten, of gaten tussen het asfalt zaten. De dolmenkapel beschrijft het gebouw precies. Een deel van de muren van de in de 17e eeuw gebouwde kapel bestaan uit de rechtopstaande stenen van de oorspronkelijke dolmen. De volgende stop is bij een grot met prehistorische tekeningen gepland. De grot hebben we wel gevonden (best al een prestatie hier), maar helaas was hij door omstandigheden tijdelijk dicht. De omstandigheden zullen vast wel wat te maken hebben met het gebrek aan toeristen in dit deel van het jaar, jammer. Daarna een lekker lunchplekje in de zon gevonden en verder met de tocht. Opnieuw zijn we “Truus” achterna gereden, nu dat hebben we geweten. Na slecht asfalt kwam grit, na grit kwam zand en omdat het hier en daar knap heuvelachtig is leek het zandpad soms meer op een lege bedding van een beekje, dan op een weg. Het werd kilometers crossen op de scooter, best een belevenis. De tocht voerde ons door een heuvelachtig landschap met veel kurkeiken met hier en daar een stug soort gras er onder. Daar grazen kuddes koeien op (met hele grote horens) die zich zo te zien te pletter moeten zoeken naar iets eetbaars, maar kennelijk overleven ze er. Zo af en toe rijden we over het erf van een boerderij en krijgen we een blaffende hond achter ons aan, maar blaffende honden bijten niet. Daar was Cora niet altijd zo zeker van (pas op, dat beest ziet er heel eng uit!), maar die zit dan ook achterop…
Toch was het op zich een buitengewoon leuke tocht. Op veel plaatsen zie je opgestapelde stenen die aan de oorspronkelijke bewoners herinneren en naast koeien ook kuddes schapen en zelfs een kudde geiten. Veel kurkeiken zijn ook hier pas “geschild” en intens donkerrood, mooi. Het is onwaarschijnlijk hoeveel kurk er hier kennelijk wordt “gewonnen”, maar naar men mij verteld heeft produceert Portugal dan ook 30 miljoen kurken, per dag!!
Het volgende doel van de tocht was de Cromlech van Almendres. Dit is een hele grote ovaal bestaande uit 95 ellipsvormige stenen, waarvan de eerste al in 7000 v.C. op hun plaats zijn gezet, de meeste overigens tussen 4000 en 2000 v.C.. Daarmee is het vele duizenden jaren ouder dan Stonehenge! Het is het grootste bouwwerk in zijn soort op het gehele Iberische schiereiland. Het is puur toeval dat we dit jaar ook in Stonehenge waren, een plaats met zeker meer “magie”, maar ook dit is heel indrukwekkend. En hier liepen we in het begin op ons eentje rond.
Het laatste, vlakbij gelegen, doel was de Menhir van Almendres. Dit is een eenzame, prachtig rond afgewerkte, steen die 3 meter hoog uit de grond steekt. Een menhir uit het boekje, je kunt er zo Obelix mee zien rondsjouwen. Mooi, maar na de vorige indrukken viel het een beetje in het niet. Onterecht, want het is de mooiste menhir die ik ooit heb gezien.
Daarna zijn we op de terugweg als eerste verkenning nog even Evora zelf binnengereden, maar toen zat de dag er al weer bijna op.
Vandaag was het mooi weer, maar de voorspellingen worden minder. We hopen op nog twee dagen redelijk weer, duimen dus!

9 november. Naar Évora

Ondanks de stralende zon vertrokken we vandaag toch naar het noorden. We zijn, in ieder geval nu nog niet voor overwinteraars in de wieg gelegd. Het idee dat je op deze plaats maanden gaat vertoeven L
Het doel voor vandaag was Évora, een stad die redelijk centraal in Portugal ligt, in een gebied met een lange en veelbewogen historie. In deze omgeving willen we de laatste dagen Portugal doorbrengen. We kozen ervoor om via kleine wegen naar het noorden te rijden en de grote weg links te laten liggen. Het resultaat was een gemiddelde snelheid van 30 km per uur, maar het was zeker de moeite waard. In het eerste deel van de tocht reden we van haarspeldbocht naar haarspeldbocht, het tweede deel voerde ons over een hoogvlakte. Deze delen van Portugal zijn heel dun bevolkt met slechts hier en daar een dorpje dat steevast bestaat uit wit geschilderde huizen die stralen in de zon. Door de heldere lucht en het heuvelachtige terrein kan je hier vele tientallen kilometers ver zien. Voor het grootste deel is het land arm en droog, olijfbomen en kurkeiken zijn de meest voorkomende bebouwing als die er al is. Het is momenteel kennelijk de tijd om de kurkeiken te “schillen”. Dat gebeurt per eik zo ongeveer eens in de tien jaar, maar als er genoeg eiken zijn krijg je toch geweldige hoeveelheden kurk. We hebben wat stapels gezien vandaag!

8 november. Albufeira

Vandaag was een rustig dagje gepland alvorens we weer naar het noorden zullen vertrekken. Dit niet in de laatste plaats gezien het voorspelde goede weer.
Nu, we werden gewekt met de opkomende zon en hebben vanochtend dan ook lekker in het zonnetje gezeten, waarschijnlijk de laatste keer dit jaar. Het wordt hier op de camping met de dag drukker. Van onze nieuwe buurman heb ik begrepen dat hier de eerstvolgende weken 200 campers/caravans van de UK Camper and Caravan Club neerstrijken, hij was daar een van de eerste van. Hij is van plan hier een maand of vier te blijven….
In de loop van de middag zijn we met de scooter naar Albufeira gereden. In de eerste plaats om het stadje te bekijken en in de tweede plaats om er een restaurantje voor het avondeten te vinden. Albufeira verkennen bleek geen sinecure. Je hebt of smalle doodlopende en/of opgebroken weggetjes in het oude gedeelte, of eenrichtingsverkeerstraten in nieuwbouw appartementenwijken. Na een aantal keren weer teruggekomen te zijn op hetzelfde punt, wisten op een gegeven moment toch in de buurt van het kleine strandje te komen. Het strandje waar volgens de folders de vissersschepen opgetrokken lagen, maar die informatie was kennelijk al ruim achterhaald. Toch vonden we een veelbelovend restaurant waar we vanavond dan ook opnieuw naar zijn afgereisd. Het eten was prima, als voorgerecht wellicht de lekkerste mosselen die we ooit gegeten hebben! Aardig was dat een van de obers jaren in Nederland gewoond bleek te hebben en onze taal prima sprak. (Het bekende verhaal, Nederlands meisje, twee kinderen en uiteindelijk echtscheiding). Omdat we lang de enige gasten waren hebben tussen de gerechten door leuk met hem gesproken. Daarna weer op de scooter terug naar de camping. Dat was niet ver, maar nu zit ik nog te beven van de kou. Het wordt tijd om weer naar huis te gaan.