“Het eerste deel van de tocht is een uitdagende rit met riskante haarspeldbochten over steile, smalle wegen met soms slecht wegdek”, aldus de beschrijving van de rondrit in de gids. We hebben de camper dus maar laten staan en zijn met de scooter op pad gegaan. Het eerste deel liep langs de kust en tot onze verbazing werden we links en rechts voorbijgestoven door motoren. In Portugal hebben we die nog nauwelijks gezien, maar hier kwamen honderden PK’s in doodsverachting de bochten omscheuren. Elk moment verwachtte je er één in de kreukels langs de kant te zien liggen. Doel één van vandaag was Cabo da Roca, het meest westelijke puntje van het vaste land van Europa. Nu, dat bleek ook het doel te zijn van al die motoren. Er stonden er al honderden en elke minuut kwamen er meer bij. Iedereen zat of stond dom naast zijn (geen haren hier) machine en het doel?? Geen idee. Maar, onze miezerige 50 cc scooter viel echt op tussen de grote jongens!
Vervolgens de bergen (Serra) in via een prachtige route naar Sintra, een al heel oud en leuk stadje. We zullen hier zeker nog terugkomen want er is veel te zien, maar vandaag beperkten we ons tot de lunch en het Palácio da Pena. Dit paleis ligt boven op één van de hoogste bergen hier, de scooter haalde het maar met moeite. Het gebouw is een van de meest wonderbaarlijke die we ooit hebben gezien. Het bestaat deels uit een klooster uit de 16e eeuw en werd in de 19e eeuw door een niets anders te doen hebbende echtgenoot van een Koningin gerestaureerd en uitgebreid tot een buitengewoon zomerpaleis. Bouwstijl, bizar! Toen in 1910 de republiek werd uitgeroepen, werd het direct een museum waardoor de gehele inrichting in oude staat bewaard is gebleven. Heel apart, je kan de mensen er bij wijze van spreken nog zien zitten. Daarna weer door de bergen naar het Convento dos Capuchos, ons zoveelste klooster. Maar, nu zoals je een klooster eigenlijk in gedachte hebt. Niets mooie kloostergangen en grote eetzalen, puur afzien hier. Het klooster stamt uit 1560 en is tussen geweldig grote stenen gebouwd die deels de muren vormen. De cellen van monniken zijn hier maximaal 1,5 bij 1,5 meter groot, de deurhoogte nog geen 80 cm. Natuurlijk is het al lang niet meer in gebruik en waren de mensen, zeker in dit deel van Europa niet lang, maar onwaarschijnlijk om te zien hoe men hier leefde. Een garantie op reuma binnen één of twee jaar. Het is heel klein, maar in vele opzichten een van de meest bijzondere kloosters die we ooit in Europa hebben gezien. Daarna nog naar de hoogste piek van deze bergketen voor het uitzicht en dan weer op naar de camper. Tegen de tijd dat we daar terugkwamen was ik knap verkleumd. De forse zeewind, de snelheid van de scooter en de toch al niet hoge temperatuur, maakte ontdooien noodzakelijk. En daarvoor hadden we alleen thee in huis. De volgende keer gaat de rum mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten