30 Oktober. Regen, dus musea.

Er was geen duimen tegenaan, om een uur of zes vanochtend begon het te regenen. Nu hadden we met die mogelijkheid natuurlijk wel rekening gehouden en daarom nog geen museum bezocht. Vandaag werd dus museumdag. Wellicht door de regen, of door het opdoemende lange weekend, maar hoe dan ook, het verkeer stond vandaag overal vast. Het duurde dus wel even voordat we bij het eerste museum aankwamen, het Museu Nacional de Arte Antiga. Dit is Portugal’s belangrijkste museum voor oude kunst en met een aantal Europese topstukken meer dan de moeite waard. Zoals dat in zuidelijke landen meestal het geval is betreft het vooral religieuze kunst. In 1834 zijn in Portugal alle religieuze orden ontbonden. Niet zozeer vanwege hun kunstschatten, maar wel vanwege hun gigantische landerijen en economische invloed. Dat de staat terloops ook veel van de kunstschatten uit de kloosters tot zich nam, heeft tot het ontstaan van dit museum geleid. En daar zitten ook parels tussen! “De verzoeking van de H. Antonius” van Hiëronymus Bosch zal niet iedereen direct wat zeggen, maar als je het drieluik ziet, herken je het onmiddellijk. De Portugese schilders kenden we absoluut niet, maar het “zevenluik’ van Nuno Gonçalves heeft diepe indruk op ons gemaakt. Een ander topstuk, de H. Hiëronymus van Albrecht Dürer was helaas niet te zien. Het is uitgeleend aan… Museum Boymans van Beuningen in Rotterdam. Kleine wereld!
Het volgende doel was het Museu Nacional de Azulejo. Een Azulejo is een ..tegel, een wandtegel. Van de Moren nam men het gebruik van wandtegels over, vooral voor decoratieve doeleinden. In de loop der tijd werden ze eerst geïmporteerd uit Spanje, wat later werd het een bloeiende bedrijvigheid in Portugal, tot aan de dag van vandaag. Dit museum beschrijft het ontstaan en de ontwikkeling van het gebruik van deze tegels en is daarmee heel leuk, mede omdat je hier vele niet religieuze tableaus kan zien. De locatie van het museum echter, is zeker net zo bijzonder. Het is ondergebracht in het Convento da Madre de Deus (gesticht in 1509). In de trappen en gangen van dit klooster zelf, kun je al honderden tableaus zien. Maar, het mooiste vond ik de bijbehorende kapel. Zelden heb ik zo’n uitbundig maar ook evenwichtig geheel gezien. Naast ook hier de tegeltableaus (door een Nederlander ontworpen!) vindt je er een prachtig altaar, schitterende schilderijen, ingelegde vloeren enz., enz., en dat alles nog binnen de menselijke maat. We waren er diep van onder de indruk.
Na al dit moois, besloten we onze oorspronkelijke plannen voor vandaag aan te passen en niet nog een derde museum te gaan bezoeken. Het moois was vandaag meer dan mooi geweest, nog meer zou zonde zijn geweest. Morgen is er weer een dag.

29 Oktober. Lissabon, kerken en kastelen.

Omdat het weerbericht voor de rest van de week er somber uitziet, wilden we vandaag nog zo veel mogelijk door de stad trekken. We begonnen waar we gisteren eindigden, in Alfama, met de Sao Vicente de Fora, een gigantisch klooster/kerk complex, o.a. bekend van de vele in blauw geschilderde tegels uitgevoerde wandtableaus met de fabels van La Fontaine en de reeks koningen die er begraven liggen. Groots en ook leuk! Daarna de Santa Engrácia, een kerk waaraan ze 284 jaar gebouwd hebben en pas in 1966 gereed kwam. Een indrukwekkende koepelkerk, met o.a. het graf van mijn favoriete ontdekkingsreiziger; Vasco da Gama. Hierna een klautertocht naar een van de grote hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk) van Lissabon, het Castelo de Sao Jorge. Met de verovering van dit kasteel in 1147 werd Lissabon door Afonso Henriques voor goed van de moren bevrijd. De plek, zo boven op een heuvel die over de gehele stad uitkijkt is zeer strategisch, het uitzicht dan ook mooi. Gedurende de rest van de dag bezochten we de wijken Chiado en Bairro Alto en veel kerken. Ik vind het altijd moeilijk om een kerk zomaar voorbij te lopen. Ze zijn allemaal zo verschillend, van somber en steriel tot stralend barrok. Gelukkig zijn in Portugal lang niet alle kerken open, anders waren we nog niet op de camping terug. Opnieuw een mooie dag. Het weer bleef vandaag goed, voor morgen duimen we..

28 oktober. Lissabon, een eerste verkenning.

Vannacht regende het, maar na het ontbijt was het droog dus op weg naar de stad. Alles en iedereen heeft ons inmiddels laten weten dat je 200 meter voor de ingang de bus moet nemen die je op het eindpunt midden in de stad afzet. Nu, dat klopt! Je bent wel drie kwartier onderweg, maar zo zie je ook al wat van de stad. De eerste prioriteit was natuurlijk, een kop koffie. De tweede? Uitvogelen hoe je de veelheid aan verschillende openbare vervoeren de baas kan worden. Dus op naar de Informatie. Het OV bleek heel simpel te zijn, in zoverre dat je voor 3,70 Euro per dag van al het openbare vervoer in de hele stad gebruik kan maken. Ongetwijfeld zullen we wel eens de verkeerde kant uitgaan, maar voor dit soort bedragen kan je geen buil vallen. We hebben gelijk voor vier dagen geboekt en kregen er een uitgebreid overzicht van alle routes bij. Afgezien van de afstanden, is er nog een belangrijke reden om het OV in ere te houden en dat is dat deze stad op zeven – steile! – heuvels is gebouwd.
Het zou echt te ver voeren om alle bezochte plekken van vandaag te vermelden, maar in grote lijnen hebben we – voor de ingewijden – Baixa en een fors deel van Alfama gezien. Onze eerste indrukken zijn zonder meer positief. Lissabon is een oude, deels heel mooie en zeker indrukwekkende stad. Het is een “echte grote stad”, zowel in positieve als negatieve zin. Hier vindt je ook verbazingwekend veel zwervers en bedelaars en ook politie op straat. Bovendien zie je hier voor het eerst Afrikanen. Portugal heeft aanmerkelijke Afrikaanse koloniën gehad, maar tot nu toe zagen we zelden of nooit een Afrikaans gezicht. Dat verwonderde me in hoge mate. Na een hele dag ronddwalen kijken we nu uit naar de dag van morgen om de ontdekkingstocht voort te zetten.

27 oktober. Lisboa

Met enige aarzeling braken we vanochtend op. Ooit stonden we in Frankrijk in de buurt van een dusdanig fantastisch restaurant (voor de kids, inderdaad “Chez Luc et Getrude”) dat we er net zo lang zijn gebleven totdat we alle menu’s gehad hadden. Hier doen ze niet in menu’s en het aantal verschillende hoofdschotels was dusdanig dat dit niet realistisch was. De enige oplossing, besluiten terug te komen!
Na de boodschappen zijn we naar Lissabon getogen, ongeveer 125 kilometer weg. We waren er zo en bleken ondanks het hectische verkeer ook nog als een speer bij de stadscamping uit te komen. Dit was eigenlijk een beetje tot ons beider ongeloof, niet in de laatste plaats omdat “Truus” ons niet eens in dit stadsdeel had gedacht. Op de camping zijn we langer bezig geweest om tussen alle bomen een plekje te vinden waar we satellietontvangst hebben (in deze turbulente tijden is een beetje financiële informatie nooit weg en we staan hier dagen), dan de hele trip duurde.
Morgen gaan we Lissabon in, als het weer het toelaat want het is zowaar gaan regenen.

26 Oktober. Tomar

Uitsluitend dankzij mijn ijzeren discipline ben ik nu het weblog aan het schrijven, want eigenlijk had ik uitbuikend en nagenietend op de gemakkelijke stoel moeten zitten. “Probeer alles en behoud het goede” zegt men. Nu, proberen doen we graag, maar na het diner van gisteren moesten we er vanavond wel terugkeren. En gegeten dat we hebben…. Als hoofdmaaltijd kozen we voor de gestoomde lokale blauwschaalkreeft in portsaus, in één woord; hemels!
De rest van de dag stond ook in het teken van de hemel, maar dan anders. Tomar ligt een kleine twee uur rijden hier vandaan en is vooral bekend door het Convento de Cristo. Dit is in 1162 gesticht door de Orde der Tempeliers die hier als dank voor verleende diensten aan de koning (de Moren het land uit timmeren) een groot gebied kregen. Ze begonnen er een kasteel en kerk te bouwen en om een lang verhaal kort te maken, er is nog 500 jaar lang aan doorgebouwd waardoor het een gigantisch gebouwencomplex is geworden. En niet zomaar gigantisch, zo zijn er bijvoorbeeld maar liefst zeven verschillende kruisgangen en kloosters in uiteenlopende bouwstijlen te vinden. Het complex vormt dan ook geen samenhangend geheel, maar dat maakt het ook weer bijzonder. Voordat we het wisten bleken we er al twee uur in rond te dwalen. We zijn ook nog naar het stadje gelopen waar het buitengewoon druk was. Niet door toeristen - we hebben geen andere taal dan Portugees gehoord – maar op zondag is hier kennelijk iedereen op pad. Morgen gaan we naar Lissabon.

Zaterdag 25 oktober. Lange dag, veel gezien

We stonden op tijd onder de douche, want we hadden een heel programma gepland voor vandaag. Het eerste doel was Batalha, waar de abdij Santa Maria da Vitória staat. Net als gisteren een Unesco werelderfgoed. Deze abdij is opnieuw groots, maar nu alleen van binnen sober. Van buiten is het een meesterwerk van Portugese gotiek. Dit complex herdenkt de overwinning van koning Joào I in 1385 op de Spanjaarden. Zeer de moeite waard om te bezoeken.
Het volgende doel was bedevaartsplaats Fatima, waar in 1917 Maria aan drie herderskinderen verscheen en dat nog vijf keer herhaalde met als slot de visioenen van “de geheimen van Fatima”. Er is eerst een kleine en inmiddels ook een heel grote kerk gebouwd. Het hoogtepunt van de bedevaart ligt op 13 oktober (de dag van de laatste verschijning), dus we dachten dat het er nu niet al te druk meer zou zijn. Helemaal mis. In de grote kerk kunnen letterlijk vele duizenden mensen, en die was vol toen wij aankwamen. Het kan nog veel drukker zijn, want op hoogtijdagen staat het hele plein voor de kerk vol, en dat is twee maal zo groot als dat van de St. Pieter in Rome! De nieuwe kerk is een modern en echt mooi gebouw. Jammer dat er zo weinig nieuwe kerken gebouwd worden, het zijn toch objecten waar architecten echt eer in kunnen leggen. Er heerst een heel andere sfeer dan in Lourdes, geen mensen met allerlei gebreken, maar wel een grote mate van ingetogenheid en devotie. Er zijn hier nog mensen die op hun knieën over het plein schuifelen, een dame schoof zelfs op haar buik rond. Het meest wonderlijke vonden we het branden van een kaarsje. Binnen in de kerken mag dat hier niet, maar buiten wel. Nu heb je natuurlijk een probleem als duizenden mensen tegelijk een kaarsje willen branden, nu… daar hebben ze hier wat op gevonden. Je gooit de kaarsen gewoon in een heel groot vuur. In een seconde is hij verdwenen. Mensen staan in lange rijen om vaak meterslange kaarsen, of bossen van twintig of meer kaarsen in één keer in het vuur te kieperen. Dat gaat geheel voorbij aan mijn voorstellingsvermogen over wat een “kaarsje branden” al dan niet zou kunnen betekenen.
De laatste stop is de Grutas de Mira de Aire, ofwel een grot. Niet zomaar een grot, maar de grootste van Portugal en pas in 1974 geopend. We hebben in de loop der jaren heel wat grotten gezien en vele waren mooier, maar deze was door zijn omvang wel heel spectaculair. Gigantische hoge ruimtes, heel brede door onderaardse rivieren uitgesleten gangen. Opnieuw een bezoek ten zeerste waard.
Om half zes waren we terug op de camping, even bijkomen omkleden en op de scooter naar het dorp om wat te eten te vinden. Nu dat is wonderbaarlijk goed gelukt! Men eet hier vrij laat, dus wij waren heel vroeg. Als een der eerste bezoekers streken we na een korte verkenning neer in een restaurantje waar we een fantastisch schaaldieren specialiteit gegeten hebben. Toen we weggingen was het restaurant vol, als enige in de hele omgeving. Ons instinkt werkt kennelijk nog!

Vrijdag 24 oktober. Alcobaca en Nazaré

Weer een beetje opgekrabbeld, vond ik dat we vandaag wel weer op pad konden. We willen in deze omgeving een aantal plaatsen bezoeken, maar besloten het vandaag niet al te ver te zoeken. Dus de scooter gepakt om als eerste naar het nabijgelegen Alcobaca te gaan, waar het Mosteiro de Santa Maria staat. Tot nu toe blijven de kerken en kloosters die we in Portugal gezien hebben in omvang ver achter bij vergelijkbare objecten in Spanje of Italië, maar dit is echt andere koek. Dit klooster is geweldig groot en omvat o.a. de grootste kerk van Portugal.
Deze is in 1153 opgericht uit dank van koning Alfonso Henriques, die niet te ver van hier in 1147 de Moren versloeg. Hij heeft het resultaat nooit gezien, want de bouw was pas in 1223 klaar en ook daarna hebben er nog heel veel koningen aan gebouwd. Nu is het een gebouw van zeker 150 bij 150 meter, dat naast die kerk een schitterende kruisgang en talloze indrukwekkende ruimtes omvat. Een voor deze omgeving uitzonderlijk eenvoud kenmerkt alle ruimtes. Geen overdadig bladgoud, tierelantijnen of wat dan ook. Soberheid is troef.
Daarna nog even rondgetoerd in Nazaré, de plaats waar deze camping onder valt. Het is een oud havenplaatsje dat aan een mooie beschutte baai ligt en een prachtig strand heeft. Nu, niet alleen de Algarve is ontdekt, dit gebied inmiddels ook! De appartementenblokken wisselen elkaar af, alleen op een aantal hoog gelegen plekken waar de ontwikkelaars kennelijk geen toestemming kregen is nog wat van het authentieke dorp te vinden. Omdat de toeristen allang vertrokken zijn, zie je wel opvallend veel authentieke bewoners. Klein, vaak gebogen en soms in klederdracht, zo niet, dan in het zwart. Morgen weer wat verder weg.

Donderdag 23 oktober. Een shit dag

Ja, het was echt een shit dag vandaag, en dan wel letterlijk. Gisteren rommelde het al heftig in mijn buik, vandaag kwam de aap uit de mouw om het maar zo te noemen. Ergens kennelijk een krachtig Portugees buikvirus tegengekomen. We zijn de hele dag op de camping gebleven want de nabijheid van het toilet was zeer gewenst. Gelukkig scheen het zonnetje.

Woensdag 22 oktober. Conimbriga

Vandaag wilden we via Conimbriga naar de kust. Conimbriga is een plek die al vanaf 8 of 9 eeuwen v.C. bewoond werd door de Kelten, maar bekendheid heeft gekregen omdat de Romeinen zich hier in de 2e eeuw v.C. ook nestelden. Ze bouwden de stad in honderden jaren enorm uit met een forum, baden, een grote arena en honderden huizen. Na het uiteenvallen van het Romeinse rijk werd de stad in 486 door de Germanen onder de voet gelopen en de inwoners vermoord. Nu resten slechts ruines (meestal slechts funderingen) die grotendeels nog onder het maaiveld liggen. Van de stad die ooit 13 hectare groot was, is nog slechts een beperkt deel opgegraven. Aangezien men er al in 1912 mee is begonnen, het zal duidelijk zijn dat we pas over vele verdere levens het eindresultaat van de opgravingen kunnen bewonderen. Op zich zijn de opgravingen wel de grootste van Portugal en het meest omvangrijke huis uit het hele Westelijke deel van het Romeinse rijk maakt er o.a. deel van uit. We waren beiden inderdaad zeer onder de indruk van de omvang van deze Casa de Cantaber. Bij dit huis was er weinig over van mozaïeken o.i.d. maar de omvang van de binnentuin, de baden, woon- werk- en voorraadkamers was enorm. Al met al een interessante blik in het Romeinse verleden van Portugal. Daarna zijn we op ons gemak verder afgezakt naar de kust. We zitten nu in Nazaré. Het was vandaag wel droog, maar het woei verschrikkelijk hard. Op dit moment is de wind gaan liggen, hopelijk blijft dat zo, want we willen morgen weer met de scooter op pad.

Dinsdag 21 oktober. De Serra Da Estrela

Voor tien uur waren we op pad door het Serra Da Estrela gebergte ,dat deels een nationaal park is. Weliswaar hadden we niet veel meer dan 200 kilometer af te leggen, maar de wegen zagen er zeer bochtig uit, volgens de gidsen was de conditie van de wegen prut en verkeerd rijden is hier eerder gewoonte dan uitzondering. Het werd een mooie en afwisselende tocht. Eerst via smalle weggetjes die langs de rivier de Alva kronkelen (ik ben het met je eens, Alva hoort in Spanje thuis), door een zeer afwisselend landschap met veel dorpjes vol wit geschilderde huizen. Hier zie je nog de oude gebogen, steevast in het zwart geklede, vrouwtjes die met alles en nog wat lopen te sjouwen. We kwamen er een tegen die een geweldig grote bos varenbladen op haar hoofd droeg. Wat ze daarmee wilde?
Dan gaan we meer de hoogte in en wordt het landschap vrij eentonig. Vroeger hebben hier ongetwijfeld uitgestrekte bossen gestaan, maar na het kappen ervan heeft erosie vrij spel gekregen. Je kan zien dat men dat door aanplant weer wat probeert terug te draaien. Dan zijn we ongeveer halverwege en komen we in de enige omvangrijke stad van vandaag waar we, je raadt het goed, onvermijdelijk weer fout rijden. Op de smalle en steile wegen in deze plaats is omkeren met onze camper geen optie, dus komen we vanzelf op een andere route uit. Dat bleek een geluk bij een ongeluk te zijn, want om terug te keren naar de oorspronkelijke route moesten we door de vallei van de Zêzere. Dat werd een van de mooiste stukjes van vandaag. Hier kwam je voor het eerst in echt ruig gebied. Gedompeld in herfstkleuren was het een plaatje. Daarna verder de bergen in, tot aan 1950 meter hoogte toe! De gehele dag was het bewolkt, maar wel helder. Aan de andere kant van de berg reden we plompverloren de wolken in. Ongeveer 10 meter zicht, meer was het niet. En dan met al die bochten… het was maar goed dat je de afgronden ook niet kon zien. Met een snelheid van 20 km per uur daalden we, het zicht werd pas op 1400 meter weer beter. Het is elke keer weer fascinerend te zien hoe vreemd het weer zich in de bergen kan gedragen. De verdere rit naar huis verliep vlot. We kwamen zelfs nog Cora’s favoriete supermarkt tegen, dus shoppen! Om 6 uur waren we weer op de camping terug. Morgen verder naar het zuiden en naar de kust.

Maandag 20 oktober. Wasdag!

Voor het eerst in dagen werden we wakker terwijl de zon opkwam, oké zichtbaar opkwam. Na meer dan twee weken op pad te zijn hoopt de was zich best wel op, maar de afgelopen dagen waren of de faciliteiten of het weer er niet naar. Dat weer is hier ook belangrijk omdat de was buiten moet drogen, een droger hebben we hier nog niet van nabij gezien. Op deze camping heeft men wel een wasmachine maar deze staat in een apart gebouw waar alleen de werkster een sleutel van heeft? Echt, zo werd ons bij aankomst verteld. En de werkster is er pas maandag weer. Vandaag is het maandag, er is zon, dus: wassen!! Overal ter wereld gooi je dan wat munten in een machine, niet hier. Na uitgebreide onderhandelingen mochten we twee keer achter elkaar de machine gebruiken, maar het doel was bereikt, we konden gaan wassen. Het eerste probleempje openbaarde zich toen Cora zich bedacht dat haar aantal wasknijpers voldoende was om alles wat niet in de droger kon op te hangen, maar zeker niet voor alles wat er nu – zonder droger - op stapel stond. Tja, kan je je ook als man natuurlijk niet meer aan dit proces onttrekken, dus ik in het nabij gelegen dorpje op zoek naar wasknijpers. Nu is het zo dat je hier en daar in Portugal grote supermarkten hebt, maar het overgrote deel van de winkels is nog heel erg kleinschalig, zeker in ons gehucht. Na enig speuren vond ik een winkeltje dat volgepakt was met van alles en nog wat, op slechts een paar vierkante meter. Na een hartelijk “bom dia” was mijn kennis van de Portugese taal uitgeput en zelfs in het Frans of Duits zou ik niet weten wat een wasknijper is. Pantomime dus. Na gedemonstreerd te hebben mijn polo te wassen en op te hangen aan de waslijn, kwam mevrouw na ernstig fronsen met een pak waspoeder op de knoppen. Bijna goed, net hints! Nog een keer, aha ze had het door. Weer in de puinhoop gedoken en ze had maar liefst twee oplossingen. Een geheel pakket met waslijn en enkele honderden plastic knijpers of een wat meer bescheiden pakket van zeg 80 echte houten knijpers zoals moeders die nog had. Dat is het! En dan voor 1 euro 95! Apetrots kwam ik weer bij de camper terug… had je geen plastic knijpers kunnen kopen…..
Inmiddels was de zon achter de steeds donker wordende wolken verdwenen en wist de mevrouw van de camping ons te vertellen dat het volgens het weerbericht zeker zou gaan regenen. We zijn voor alle zekerheid de gehele dag op de camping gebleven. End goed al goed, ’s middags begon de zon weer heerlijk te schijnen en de was is in zijn geheel droog binnengehaald. We kunnen voorlopig weer vooruit! Morgen gaan we een tocht door de bergen maken richting Spaanse grens.

Zondag 19 oktober. Coimbra.

We werden, niet voor het eerst, wakker in de dikke mist. Als resultaat daarvan haastten we ons niet, maar tegen tien uur zijn we toch naar Coimbra vertrokken. Gelukkig brak de zon daarna vlot door en hebben we verder een stralende dag gehad. Coimbra is - opnieuw - een al oude uit de Romeinse tijd stammende stad die vele keren van overheerser wisselde. De laatste keer dat ze op de Moren werd veroverd was in 1064, waarop ze in 1139 voor ruim 100 jaar hoofdstad van “Portugal in wording” werd. De geschiedenis kijkt hier letterlijk op je neer, want veel van de belangrijkste gebouwen liggen boven op de heuvels langs de rivier. Klimmen dus! De meeste indruk maakte op ons de universiteit. Dit is de oudste universiteit van Portugal,opgericht in 1290 en sinds 1537 gevestigd in het voormalige palies van koning Alfonso. Inmiddels uiteraard niet alleen meer in dit gebouw, tientallen gebouwen maken er nu deel van uit. Maar, cultureel gezien is het oude paleis het meest interessant. Helaas mochten we nergens binnen fotograferen, maar de bibliotheek was onwaarschijnlijk mooi en de boeken... Er zijn ook twee bijzondere kapellen met beiden een aparte ervaring. De negatieve betrof helaas een groep landgenoten. Er was een dienst gaande in de Capela de Sao Miguel, waardoor je daar (nog) niet naar binnen kon. Na afloop zou hij te bezichtigen zijn. Toen dat tijdstip aangebroken was stond er een groep Nederlanders zo te dringen om naar binnen te kunnen, dat de aanwezigen niet eens naar buiten konden. Beschamend! Toen enig luid geuite kreten dat dat ook anders kon niet baatten, zijn we hard weggerend. De eerste en hopelijk ook de laatste Nederlandse groep die we tegenkomen! Later teruggekomen bleek het overigens een mooie kapel te zijn. De andere kapel was op zich ook mooi, maar wat er zich binnen afspeelde maakte het pas echt bijzonder. Er was een bijeenkomst gaande met vele in gouden toga’s en met grote gouden hoofddeksels gehulde heren met slechts hier en daar een dame die dan wel op haar Paasbest was. Het geheel werd “bewaakt” door livreien met hellebaarden. Wat er gebeurde, geen idee. Maar gezien de miljoenen aan dure auto’s, vaak met chauffeur, die buiten geparkeerd stonden moet het vast wel belangrijk zijn geweest. Althans voor de betrokkenen. Verder bleken er in de stad een paar mooie kerken te zijn, velen konden we niet in omdat ze zelfs op zondag dicht bleken te zijn. Coimbra is een knusse stad, gezien de grote universiteit moet het ook een studentenstad zijn, maar dat gevoel kregen we niet. Misschien omdat het zondag was? We waren weer op tijd terug op onze camping om nog even in het zonnetje te kunnen zitten.

Zaterdag 18 oktober. Beetje oost, beetje zuid. Bucaco. Beetje oost, beetje zuid.

We waren op tijd op pad vanochtend. Niet zozeer omdat we veel kilometers te gaan hadden, maar wel omdat ons allemaal kleine wegen wachtten en we halverwege Bucaco (eigenlijk met een cedille onder de eerste c, maar die kan ik niet vinden) wilden bezoeken. Bucaco is een magische plek (uiteraard een citaat), deels bos, deels arboretum. Al in de 6e eeuw was het een kloosterlijke retraite, in 1628 bouwden de monniken er een huis en ommuurden ze het bos. Een hele klus want het geheel is 105 hectare groot. Maar dat was geen probleem want de monniken hadden alle tijd van de wereld, de paus had er alle vrouwen uitgebannen. Ze bouwden niet alleen die muur, maar plantten er meer dan 700 inheemse en exotische bomen. Deze laatste afkomstig van de wereldreizen van de Portugezen. Daarnaast legden ze er nog allerlei wandelpaden, kapellen, contemplatiepaden enz. enz. aan. Toen de monniken afgehaakt waren startte Koning Carlos er in 1888 met de bouw van een “extravagant gebouw” dat hij zelf nooit heeft mogen zien en ook zijn zoon Manuel II nauwelijks want die werd in 1910 verbannen toen de republiek werd uitgeroepen. Het is een bijzonder gebouw, nu een hotel. We hebben enkele uren door het park gelopen. Soms wisten waar we waren, vaak ook niet want het is een doolhof van kronkelende paadjes. Mijn contemplaties lagen in de sfeer van “God waar zijn we nu weer terecht gekomen”, maar beter iets dan niets nietwaar?
We zitten nu in Arganil, waar een van de weinige campings in het binnenland ligt die het gehele jaar op is. Vanuit hier willen we een uitgebreide rondrit maken door de bergen richting de Spaanse grens en Coimbra bezoeken.

Vrijdag 17 oktober. Aveiro.

Met goed weer werden we wakker. Gisteravond hadden we gezien de afwezigheid van welke kampeerder dan ook zo onze bedenkingen gekregen bij de temperatuur van het warme water van de douches, een langdurige test bevestigde onze vrees. Het warme water werd niet warmer dan “niet meer steenkoud”. Dus douchen in de camper!
Na de koffie zijn we met de scooter naar Aveiro gereden, zo’n 20 kilometer naar het noorden. Aveiro is een al heel oud havenstadje, ooit rijk en welvarend geworden door de visvangst bij New Foundland en het zout dat hier in de lagunes werd (en nog wordt) gewonnen. In 1575 verzandde echter de haven (en Nederlandse baggeraars waren er toen nog niet), waarna het in verval raakte. Pas de laatste tientallen jaren is het stadje weer in opkomst, samen met de gehele kust in dit deel van Portugal. Het bleek een aardig stadje te zijn, niet echt de moeite waard om een omweg voor te maken, maar als je toch in de buurt bent… Naast de vismarkt vonden we zo’n leuk authentiek restaurantje dat we er gewoon niet niet konden gaan lunchen. Het was druk, we waren de enige buitenlanders en we hebben er genoten.
Op de terugweg zijn we gestopt in Ilhavo. Dit dorp leverde 500 jaar lang vrijwel alle kapiteins en heel veel scheepslui en vissers voor de Portugese vissersvloot die elke jaar voor een trip van bijna 6 maanden naar Groenland en New Foundland voer om kabeljauw te vangen. Om dit te memoreren is er een mooi en interessant museum opgericht. Het was leuk om te bezoeken. Zo krijgen we steeds een nieuw stukje te zien van de legpuzzel die de grootse Portugese maritieme geschiedenis nog wel een beetje voor ons is. Morgen weer verder naar het zuiden.

Donderdag 16 oktober. Miezerig dagje.

Toen we wakker werden en door het dakraampje boven het bed keken zeiden we, hé het is niet zo mistig vandaag. Toen we uit de camper stapten om naar de douche te gaan zeiden we, bah het regent. Van die hele fijne, nauwelijks te onderscheiden regen waar je toch heel nat van kan worden. We hoefden maar 90 kilometer af te zakken nar het volgende en… het weer werd steeds beter. Op bestemming aangekomen stonden we voor een dichte slagboom. De camping zou het hele jaar open zijn, er zijn vele honderden (vaste) standplaatsen waarvan het merendeel bezet. Er moet toch iemand te vinden zijn want er staat keurig “open van 7 tot 20 uur ’s avonds”. Tja, het is wel etenstijd? Na enig speuren vinden we zowaar een man die de slagboom open kan doen en na plechtig beloofd te hebben om ons om 1 uur weer te melden mogen we het terrein op. We besluiten na de afgelopen drukke dagen het vandaag verder voor gezien te houden en het rustig aan te doen en in de zon te gaan zitten. Er heerst hier een onwerkelijke sfeer. Er blijken hier 800! plaatsen te zijn en op het allergrootste deel ervan staan ook daadwerkelijk (vaste) tenten of caravans. Toch hebben we maar 1 iemand gezien. Dat was een Duitser die al acht jaar in een nabijgelegen stad woont en hier ook een caravan heeft staan. Hij was dusdanig om een praatje verlegen dat hij spontaan uit zijn auto sprong toen hij onze camper zag in de hoop dat wij Duits spraken. In de loop van de middag haalde de miezerbui ons weer in en zitten we toch weer binnen. Morgen met de scooter op pad naar Aveiro, daarna zien we verder.

Woensdag 15 oktober. Morgen spierpijn

Net als gisteren toen wij aankwamen was het ´s ochtends knap mistig. De mist komt uit zee en klaart pas na 11 uur op. Vandaag stond Porto opnieuw op het programma. Inmiddels wat wijzer geworden reden we er met de scooter nu in 25 minuten naar toe. De rest van de dag hebben we van de benenwagen gebruik gemaakt en dat valt in Porto niet mee. De stad is op steile heuvels gebouwd dus je klimt wat af. Eerst wat rondgelopen en een mooi museum bezocht, maar dan gaat om 12.30 alles dicht tot tenminste 14.00 uur. En wat doe je dan? Van de nood een deugd maken nietwaar? Uitgebreide lunch in het zonnetje. Helaas blijkt dat na zo’n lunch de heuvels nog steiler geworden te zijn en als je je dan geroepen voelt om ook nog de hoogste kerktoren van Portugal op te klimmen, zullen we morgen wel spierpijn hebben. Toch een hele leuke en mooie stad, echt een aanrader. Het beste hebben we voor het laatst bewaard, een bezoek aan een Porthuis. Want daar moet je hier natuurlijk wel geweest zijn. Erg interessant en uiteraard met een proeverij na afloop. Als dank hebben we een mooie fles Vintage Port 2003 gekocht, die ontbrak nog aan onze verzameling. Op de rit terug naar de camping bleken we de route nu feilloos uitgekiend te hebben. Via een ook nog mooie tocht direct langs de kust waren we in 20 minuten thuis. Als we nog eens terugkomen….. zullen ze de wegen wel weer veranderd hebbenJ
Morgen verder naar het zuiden.

Dinsdag 14 oktober. Porto.

De wekker liep om half acht af. Daarmee waren we zo ongeveer de eersten die wakker werden op deze camping. We wilden op tijd naar Porto vertrekken en dat lukte prima. Porto is een goede 80 kilometer naar het zuiden, we waren er dan ook ver voor 12 uur. Na alles op orde te hebben gebracht alvast een middagje de stad in. Ongeveer 7,5 kilometer hier vandaan, ideaal dus voor de scooter. Nu, dat viel ietwat tegen. Eenrichtingsverkeerswegen en busbanen waar we volgens Truus in moesten maar niet mochten, tunnels die er niet bleken te zijn. Hele smalle onoverzichtelijke straatjes die oriëntatie onmogelijk maakte. Kortom, het was een heel avontuur maar na ruim een uur (7.5 kmJ) waren we ongeveer waar we wilden zijn. Nog een paar honderd meter scheidde ons van het geplande punt, maar we mochten de tussenliggende brug over de Douro niet met de scooter over. Dan maar parkeren en verder lopen. Porto maakte echter alles weer goed. Een hele leuke en gezellige plaats! Wel vermoeiend, want het is heuvel op en heuvel af, maar door twee uur in een sightseeing bus te zitten viel dat mee. Een paar mooie gebouwen gezien, vooral de Sao Francisco kerk. Veel goud en heel veel barok houtsnijwerk, niet zozeer onze smaak maar wel heel bijzonder. De terugweg verliep wat sneller, morgen gaan we weer terug..

Maandag 13 oktober. Viana do Castelo.

We staan nu op een “strand” camping en dat is verbluffend anders dan andere campings. De mensen die hier zijn overwinteren bijna allemaal en zitten nog maanden op het Iberisch schiereiland. Af en toe verkassen ze, naar mate het later in het jaar wordt zakt men naar het zuiden af. Iedereen heeft alle, en dan ook alle tijd, en is dus niet vies van een praatje. Er wordt hier wat afgeouwe…. Echter, maar in beperkte mate door ons!
De scooter het hok uit en op pad. Viana do Castelo blijkt echt een leuke havenstad te zijn. Zoals veel Portugese havensteden heeft ook zij haar lokale beroemde ontdekkingsreiziger, maar dat is heel begrijpelijk wanneer je het onovertroffen belang van de zeevarende Portugezen beziet in het ontdekken van de wereld. De held van vandaag is Joâo Âlvares Fagundes. Nooit van gehoord? Wij ook niet, maar hij is degene die de zeer rijke visgronden bij Groenland en New Foundland ontdekte en in kaart bracht. Eeuwen lang de plaats waar Portugal de vis vandaan haalde en dat is daarmee economisch gezien ongetwijfeld van heel veel meer waarde geweest dan bijvoorbeeld Brazilië, Angola of welke andere buitenplaats dan ook.
Een groot deel van de stad is autovrij en heel goed onderhouden. Goed gerestaureerde oude gebouwen, veel restaurants en mooie winkels. Een plezierige plek om te zijn. Niets spectaculairs, maar heel comfortabel.
Boven de stad ligt de Monte de Santa Luzia, met haar Basilica. Deze kerk is - volgens de kenners - met een schuin oog naar de Sacré Coeur gebouwd, maar om die associatie te maken moet je of de architect geweest zijn of ruim van de overigens prima wijn hier genoten hebben. We moeten eerlijk toegeven dat we deze maal met de kabelbaan naar boven zijn gegaan. Vijf kilometer stijl tegen de berg op lopen… en dan weer terug… Na een regenachtige nacht was het weer vandaag prima. Morgen richting Porto, we zijn benieuwd.

Zondag 12 oktober. Naar de kust, met een omweg.. en een omweg… en een omweg….. en.

Vandaag zouden we naar de kust gaan, via een mooie weg en twee bezienswaardige plekken.
De eerste 125 kilometer verliep prima, we haalden net 30 km/u maar dat moet je in dit soort bergachtige omgevingen verwachten. De uitzichten maakten alles goed. In de bewoonde wereld aangekomen, wilden we naar Bom Jesus do Monte. Dit is het meest opzienbarende heiligdom van Portugal (citaat!). Nu, we kwamen één maal een bord tegen dat ernaar verwees, maar daarna nooit meer iets gezien. Uiteindelijk reden we er letterlijk langs en als we geen foto’s hadden gezien van de plaats, waren we er gewoon voorbij gereden. Geen enkele indicatie, nul! Bom enz. is een uitgebreid stelsel van steile trappen een heuvel op, met talloze kapelletjes erlangs. Boven aangekomen wacht er de kerk van Bom Jesus. Meer dan 600 treden de berg op om de kerk te zien (je kan ook het kabelbaantje nemen, maar dat is ons natuurlijk te min). Een toch wel aparte klim met een mooie kerk aan het einde. De kerken die we tot nu toe gezien hebben zijn voor zuidelijke begrippen piepklein en eenvoudig, deze mocht er zijn. Daarna weer 600 treden naar beneden. Het volgende doel was het vlakbij gelegen Citânia de Briteiros. Dit is een deels opgegraven nederzetting uit de ijzertijd die van 200 voor tot 200 na C. bewoond is geweest. Er is niet veel meer over dan de resten van muren van verdedigingslinies, straten en huizen, maar toch wel bijzonder om te zien. Het geheel omvatte een heuveltop van ongeveer 23 hectare en er woonden ooit duizenden mensen. Als je er doorheen loopt komt onwillekeurig de gedachte bij je op hoe interessant een tijdmachine wel zou zijn die je (even!!) 2000 jaar in het verleden terug zou kunnen zetten.
Toen nog een goede 40 km naar de eindbestemming. Nu, we hebben er bijna twee uur over gedaan, en het grootste deel was nog snelweg ook. De wegbewijzering hier is echt abominabel! Het dieptepunt was een serie borden die ons naar de - al zo lang gezochte – snelweg stuurde en ons deed eindigen in een pardoes doodlopende weg. Omkeren was de enige optie! Het is duidelijk dat we de nodige zoektijden bij de reisplanning moeten gaan incalculeren. Uiteindelijk zijn we op bestemming aangekomen. We staan net achter de duinen en gaan morgen naar Viana do Castelo.

Zaterdag 11 oktober. Wijn, wijn en nog meer wijn.

Miljoenen en nog meer miljoenen wijnranken hebben we vandaag gezien, maar laten we bij het begin beginnen. Het eerste doel van vandaag was Palacio Mateus, de afbeelding ervan staat op elke fles Mateus rosé. Wie kent die Portugese Rosé in de bolle fles niet en bovendien, de Capitool gids heeft er twee pagina’s aan besteed. Moet je zien! Over een prachtige spiksplinter nieuwe, peper dure, maar geheel verlaten vierbaans weg reden we de eerste 80 kilometer naar het zuiden. Bij Vila Real moesten we van deze weg om naar Mateus te gaan. Er stond een 2 bij 3 meter groot bord, kan niet missen denk je? Nou, echt wel. Het was het eerste en laatste bord dat we hebben gezien. Mateus is geen plaats, dus is bij Truus niet bekend. We reden rond, vroegen de weg. Reden rond, kwamen weer op de grote weg terecht, volgende afslag dan maar. Weer zoeken, rondrijden en vragen en toen bleken we opeens voor de deur te staan. Nooit een bord gezien, maar er wordt wel 7.50 euro voor de entree gevraagd. Op zich graag betaald, maar het is wellicht te overwegen iets daarvan aan bewegwijzering uit te geven. Nog 10 minuten zoeken en wij zouden het opgegeven hebben!
Het Palacio zou in onze termen een landgoed genoemd worden, de beroemde rosé heeft wel tot de welstand van de familie geleid maar het merk is al bijna 100 jaar geleden aan de grootste Portugese wijnhandel verkocht en de wijn wordt er sindsdien niet meer gemaakt. Toch is het een interessant bezoek, mede omdat het landgoed prachtige tuinen heeft.
Daarna het hoofddoel van vandaag, een tocht door het dal en de omgeving van de rivier de Douro. Dit is in de eerste plaats het portgebied. De grote portnamen zijn wereldberoemd, het is dus al leuk om langs hun wijngaarden te rijden. Maar de streek blijkt een geweldige ontwikkeling door te maken. De kennis en uitrusting om goede “normale” wijnen te maken neemt snel toe en de kwaliteit wordt met het jaar beter. Nu, dat heeft een overweldigend effect op het landschap. We hebben zeker vier uur in de omgeving van de diep ingesleten rivier gereden. Vaak over smalle bochtige weggetjes, altijd stijl omhoog of omlaag en overal waren er wijngaarden. Soms oud, maar meestal als heel jonge aanplant. Wat we hier aan nieuwe wijnstruiken hebben zien staan is echt ongelooflijk. Als je Portugal een warm hart toedraagt moet je duimen voor het succes van hun honderden vierkante kilometers nieuwe wijnengaarden. Al met al was het een prachtige trip die zo lang duurde dat we in het donker terug waren op de camping. Tja, de zon gaat zo laat in het seizoen vroeger onder.

Vrijdag 10 oktober – Verbazingwekkend.

Vandaag was het plan om naar Braganca te rijden in het meest Noord-Oostelijke deel van Portugal en via een wat zuidelijker gelegen route weer terug te keren naar de camping.
Het was - zoals verwacht - een mooie weg door bergachtig terrein, de gemiddelde hoogte zal ongeveer 800 meter zijn geweest. We verbaasden ons erover hoe welvarend de omgeving hier is. In gedachte hebbende het feit dat tot voor de laatste uitbreiding van de EU Portugal tot de armste landen behoorde zien we het ene echt grote vrijstaande huis na het andere aan ons voorbij trekken. In de wat grotere dorpen en stadjes vindt je moderne appartementen die er eveneens ruim bemeten uitzien. Overal is alles schoon, slechts een heel enkele oude auto op de weg en dat in het minst toeristische deel van het land. Dat laatste bleek alleen al uit het feit dat we regelmatig toegewuifd werden! Waar het geld verdiend wordt is ons niet duidelijk. We zien alleen landbouw, maar die is door de vele smalle terrassen langs de berghellingen kleinschalig van omvang. Olijfbomen, vaak gecombineerd met wijnranken (geen grand cru niveau!), veel tamme kastanjes, wat velden pompoenen en hier en daar fruitbomen… Hoe het werkt werkt het, kennelijk hebben al die landbouwsubsidies echt een prima uitwerking om een land als dit op niveau te brengen. Braganca zelf is een grote stad met een oud centrum en een heuse citadel. Rondom een dergelijke strategische plaats werd immers heel wat afgevochten. We hebben ons via de meest nauwe straatjes tot aan deze citadel geworsteld, soms met zweet in de handen, en vonden er nog een parkeerplaats ook. Maar het was de moeite waard.
Op de terugweg stopten we in Mirandela, mooi parken en opnieuw een hele oude maar in prima staat verkerende Romeinse brug. Wat konden die jongens bouwen! Na Mirandela zouden we snel naar huis doorsteken, ware het niet dat we een “desvio” hadden. Ze doen hier duidelijk niet kinderachtig. Als een weg hier en daar geasfalteerd moet worden sluit je hem gewoon voor 25 kilometer af en laat je de mensen een extra 25 kilometer omrijden. Nog wat dictatoriale trekjes blijven hangen?? Toch een mooie dag met geweldig weer.

Donderdag 9 oktober - Chaves

We bleken gisterenavond eigenlijk best nog wel op en acceptabele tijd aangekomen te zijn, want de klok moet in Portugal een uur vroeger worden gezet. Dat waren we in de hectiek even vergeten. Toen we vanochtend wakker werden gaf de thermometer aan dat het in de camper 10 en buiten 5 graden was. Snel de verwarming aan voor binnen, maar de buitenlucht verwarmen… En daarin moesten we wel gaan douchen, want om dat eigenlijk onnodig ook in de camper te doen ging ons wat ver. Man/vrouwmoedig hebben we ons daar doorheen geslagen! Keihard zijn we voor onszelf!!
Vandaag stond de nabijgelegen plaats Chaves op het programma. Een heel oude stad, al door de Romeinen gesticht vanwege de aanwezigheid van heel hete geneeskrachtige bronnen. De scooter van stal en op pad. Nu, van de oude stad bleek niet veel meer te vinden te zijn. Wel een mooie brug uit 100 NC met milestones, maar de rest lag onder de inmiddels heel wat jongere bebouwing. Omdat ik water van meer dan 30 graden al heet vind waren de thermen met hun 73 graden niet echt een lokkertje. Daarnaast bleken alle kerken gesloten te zijn, ook degene die we volgens de gids moesten zien (is dat altijd zo in Portugal??). Kortom, de lunch was het hoogtepunt. Vooral omdat we lekker in het zonnetje konden zitten in ons T-shirt. Vroeg terug hebben we relaxed in de zon zitten lezen. Mooie dag.

Woensdag 8 oktober – Bijstellen en weer bijstellen van plannen

Het spaanse weer snapt niet wat ervan wordt verlangd. Tegen de tijd dat we gisteravond gingen slapen hield het op met regenen, om weer stipt te beginnen op het moment dat we opstonden. Grijs en grauw is er een vriendelijke beschrijving van. In het oorspronkelijke plan wilden we vandaag naar Burgos – met name naar de kathedraal – maar gezien het weer besloten we deze plaats links te laten liggen. Jammer, want we hebben hem drie jaar geleden rechts laten liggen omdat we tijdens onze drie maanden Spanje meer kathedralen hadden gezien dan ik aankon.
Het slechte weer beweegt zich naar het oosten, als wij nu zo snel mogelijk naar het westen rijden… dat was het plan van vandaag. We wilden naar een camping in Puebla de Sanabria, net boven de grens met Portugal. Wel duimen, want hij zou 15 oktober dicht gaan en je weet hier maar nooit. Bovendien zijn campings in dit deel van Spanje/Portugal zeer dun gezaaid.
De wegen in dit deel van Spanje zijn buitengewoon goed. De structuurfondsen van de EU zijn door dit land overtuigend geplunderd, naast elkaar liggend, en echt van dezelfde A naar B gaand, heb je een tweebaansweg, een vierbaansweg en soms ook nog een tolweg terwijl het verkeersaanbod door de tweebaansweg gemakkelijk verwerkt zou kunnen worden. We vlogen dan ook van oost naar west en waren ondanks de afstand op tijd op onze bestemming.
Groot was de opluchting dat bij de ingang van het dorp een bord stond met de naam van de camping en de vermelding dat hij open was. Des te groter was de teleurstelling toen we na een aantal kronkelweggetjes en nauwe straatjes toch voor een gesloten hek stonden. Wel camping, geen kip te bekennen.
Nu hou je met zoiets wel een beetje rekening, dus op naar de volgende camping. In Chaves, 100 kilometer verderop, maar wel in Portugal! Ook dat haalden we nog op tijd, maar toen werd het wat lastig. Chaves is een grote stad en we hadden geen adres van de camping. Borden leiden je er naar toe, aldus de gids. Mooi niet! Alleen dankzij Cora’s uitstekende Portugees en enkele keren kris kras door de stad karren vonden we ver buiten de stad eindelijk de camping. De borreltijd was eigenlijk al verstreken, maar… inderdaad!! Daarbij is het de hele avond al droog!!!

Dinsdag 7 oktober – Het Guggenheim museum

Op het moment dat we wakker werden begon het te regenen.
Gezien die regen flitsten we niet bepaald het bed uit, edoch om een uur of tien waren we toch kant en klaar om naar Bilbao te vertrekken. Maar ja, het regende nog steeds. Laten we een uurtje wachten, eerst een kopje koffie. Laten we nog een uurtje wachten.. Maar tegen 12 uur besloten we dat we ondanks de regen toch maar op pad moesten gaan. De bushalte bleek inderdaad niet ver van de camping te zijn. Elke 20 minuten komt er een bus, dus statistisch gezien moet je 10 minuten wachten. Als je absolute pech hebt 20 minuten, maar 30 zoals wij… De volgende stop is bij het metrostation. Een heel aardige mevrouw komt enthousiast haar kantoortje uit om ons wegwijs te maken met “de automaat”. Zonder automaat immers geen kaartje, want die verkoopt zij niet. Op wonderbaarlijke wijze worden we het eens over waar wij naar toe willen en/of waar we naar toe zouden moeten gaan en we weten er ook nog een retour van te maken (één keer is wel genoeg vandaag). De metro rijdt vanaf dit (verste) punt eens in de 20 minuten. Statistisch gezien….. Per saldo doen we er twee uur over voordat we in hartje Bilbao staan. (29 kilometertjes met de scooter!!?)
Gelukkig is het Guggenheim museum vlakbij en het moet gezegd worden, het is een heel indrukwekkend en bijzonder gebouw. Zelfs in onze donkere en regenachtige omstandigheden, in de volle zon moet het prachtig zijn. Ook van binnen is het gebouw overweldigend, maar dat geldt veel minder voor de collectie. Nu zijn we ongetwijfeld fors verwend en hadden we de pech dat één van de drie verdiepingen gesloten was, maar het aantal kunstwerken dat we echt bijzonder vonden was uitermate beperkt. Onze “Rotterdamse” Boymans verzuipt in zijn geheel in het gebouw, maar in het gehele Guggenheim zijn minder stukken te vinden dan in welke vleugel van Boymans dan ook. Na het museum hebben we nog een regenachtige wandeling gemaakt naar oud Bilbao en de kathedraal. Bilbao staat niet bekent als een bijzondere stad, en is dat ook niet. De terugweg naar de camping was niet veel anders dan de heenweg, behalve dan dat de weergoden nog een echte uitsmijter voor ons gepland bleken te hebben. Letterlijk op het moment dat we uitstapten gingen alle sluizen echt open als een soort afscheidsgroet van de stad. Op dit moment regent het nog steeds, hopelijk morgen beter.

Vijf uur over nog geen 100 kilometer

Het is voor het eerst dat we op reis om 8 uur ’s ochtends de TV aanzetten, maar de financiële crisis in het algemeen en Fortis in het bijzonder veroorzaakte dat. Zorgelijk is het allemaal wel! Niet zorgelijk bleek het weer te zijn. Stralend blauwe lucht en een langzaam maar zeker stijgende temperatuur naarmate de dag voortschreed.
We hadden over de hoofdweg minder dan 100 kilometer af te leggen naar de volgende camping, maar dat was natuurlijk beneden onze waardigheid. We kunnen vandaag mooi een deel van de noordkust van Spanje verkennen. Nu, dat hebben we gedaan…zigzaggend! In de eerste plaats omdat er geen weg langer dan 100 meter rechtuit gaat en de ene haarspeldbocht afgewisseld wordt door de andere. Maar ook omdat we van de kust opeens vele kilometers land inwaarts bleken te rijden om vervolgens weer naar het noorden op weg te zijn. Dit laatste was een combinatie van kaarten zonder wegnummeraanduiding, de gewoonte om vele plaatsen alleen in het Baskisch te schrijven als ze al op een verkeersbord worden weergegeven en onze Truus. Het Spaanse digitale kaartenmateriaal kent maar twee soorten wegen, grote en kleine. Van het eerste soort zijn er maar weinig, van het tweede heel veel. Over veel kleine wegen kunnen we met de camper best rijden, maar sommige zijn helaas echt te smal. En dat moet je inschatten voordat je afslaat! Soms doe je dat dus maar niet…
Per saldo was het een wel wat lange, maar gelukkig hier en daar echt mooie tocht met prachtige uitzichten en leuke dorpjes. Morgen naar Bilbao. De manier om dat te doen is volgens de eigenaar van de camping door eerst de bus te nemen naar het metrostation en dan de metro naar de stad. Ergens fluistert er een stemmetje in mij dat zegt; neem toch de scooter… maar als je de eerste dag al de adviezen in de wind gaat slaan????

Rustig verder.

Vandaag was de Spaanse grens ons doel. We hebben niet veel haast, want we willen in Bilbao het Guggenheim museum gaan bekijken, maar dat is maandag dicht. We staan nu op een steenworp van de grens. Werden we vanmorgen wakker in een grijze grauwe lucht, naarmate we verder naar het Zuiden reden klaarde het weer op. We kwamen hier aan met een blauwe lucht en 25 graden. Wat wil je nog meer, we zaten zelfs weer eens buiten aan de borrel!

Heerlijke dag.

De wekker liep af om 6.30, maar het duurde even voordat we het bed verlieten. De vernieuwde slaapkamer en het heerlijke bed deden ons nog even laten liggen. Toch konden we de motor van de camper om 8 uur starten, uiteraard dankzij onze (oké, Cora’s) uitstekende voorbereiding. Het voordeel van het rijden op zaterdag is het ontbreken van lange rijen vrachtwagens. We schoten dan ook flink op, binnen een uurtje rond Parijs bijvoorbeeld. Na 700 kilometer stopten we in Tours, waar we zoals gewoonlijk eerst een rondje door de omgeving wandelden. Natuurlijk op zoek naar een restaurantje! Dat vonden we, en niet zomaar. We hebben er vanavond echt geweldig lekker gegeten, in één woord heerlijk! Ooit hazen niertjes gegeten? Wij nu wel! Een aanrader, zeker met slakken J. Morgen verder.

Zaterdag weg???

Het plan is om zaterdagochtend te vertrekken, maar of we dat halen?
We zullen het zien.