15 november. Thuis!

Het was in het begin wel wat mistig en af en toe miezerde het wat, maar dat hinderde het verkeer niet echt zodat we goed op konden schieten. Parijs, geen probleem. Lille, zo voorbij. Antwerpen, vlot doorheen en om zes uur waren we thuis.

Het is een mooie reis geweest! Wat vonden we van Portugal? Veel meer welvarend dan we dachten. De gemiddelde Portugees woont zeker zo goed als een Nederlander zo niet beter en er rijden procentueel gezien zeker net zoveel dure Duitse auto’s rond als bij ons. Het inkomen zal ongetwijfeld lager liggen dan hier, echter de kosten van levensonderhoud zijn ook substantieel lager. Maar belangrijker voor de vraag, wij vonden het een heerlijk vakantieland. Je hebt er van alles, van best hoge bergen en ruige gebieden tot eindeloze stranden. Kleine dorpjes met wit geschilderde huizen om de kerk gedrapeerd, tot bruisende steden als Lissabon of Porto. Prachtige kastelen, kerken en musea. Echt voor ieder wat wils. Het belangrijkste echter zijn de Portugezen zelf. Open, vriendelijk en behulpzaam, we zijn ze zeer gaan waarderen. En, in tegenstelling tot Spanje, spreken velen een aardig woordje Engels. Dat maakt de communicatie een stuk eenvoudiger. Wij zullen hier – bij leven en welzijn - zeker terugkomen.

14 november. De terugreis, etappe 2

De zon hebben we duidelijk in Portugal/Spanje achtergelaten, want die hebben we vandaag geen seconde gezien. Was het in Spanje alleen maar zwaar bewolkt, in Frankrijk reden we zo ongeveer door die wolken waaruit het ook nog begon te regen. Omdraaien?!
Bij de grensovergang van Spanje naar Frankrijk stonden zeker een tiental douaniers langs de kant niets te doen. Althans, bijna niets te doen, want toen wij erlangs reden blies er één heel hard op zijn fluit en gebaarde hij dat wij iets verder op moesten stoppen. Nu draaien wij normaal gesproken tijdens het rijden “gouden ouden” met een dusdanig volume dat we zo’n fluit nooit zouden horen, maar Cora’s beschaving gaat zover dat ze de muziek zacht zet als ze de grens overgaat (of de tol moet betalen, of een ticket uit de machine moet trekken, enz..). Dus onwillekeurig keek ik opzij en dan hang je hè. Lang leve Schengen met zijn vrije grenzen, mooi langs de kant! Papieren zien. Luik open, nog meer luiken open. De camper in. Hier kloppen, daar voelen. Kennelijk op zoek naar drugs. Echt een belediging! Dat je als drugscourier wordt gezien is nog tot daar aan toe, maar als een dusdanig domme drugscourier dat je spullen zo simpel te vinden zijn!! Niet eens een drugshond!
Ondanks dit oponthoud, het povere weer en de duizenden vrachtauto’s die deze route ook rijden schieten we uitstekend op. Zo goed dat we nu op een camping bij Poitiers staan, met uitzicht op Futuroscope. Aangezien het zicht momenteel echter nog geen 25 meter is, hebben we dat nog niet gezien. Doordat Cora daar in het verleden ooit van de, meestal misselijkmakende, futuristische attracties genoten heeft wilde ze daar morgen graag opnieuw naar toe. Blijkt het gesloten te zijn! Dan maar naar huis, dan zijn we met een beetje geluk morgenavond thuis, een dag eerder dan gedacht.

13 november. De terugreis, 1e etappe.

Om 06.30 uur liep de wekker af. Per slot hebben we een heel eind te rijden voordat we thuis zijn en we verliezen nog een uur omdat we bij de grensovergang met Spanje de klok vooruit moeten zetten. Al snel na vertrek kwamen we in de ochtendzon/deels mist een schitterend roodgekleurde wijngaard tegen. We konden er niet stoppen, dus de kwaliteit van de foto die met 80 km/pu genomen is toen we er langs reden is pover, maar zo krijg je wel een idee hoe mooi het was. De reis verliep duidelijk soepeler dan verwacht, het weer was prima en het verkeer uitermate rustig. Het idee was vanavond te stoppen in Salamanca, maar daar waren we om 3 uur al. Dus zijn we doorgereden naar Burgos. Dat viel weer wat tegen, ook omdat het al vroeg donker werd. We dachten dat we gezien het vooruitzetten van de klok langer licht zouden hebben, maar dat was bepaald niet het geval. Kennelijk zijn we nu zoveel noordelijker, dat dat elkaar meer dan compenseert. We moesten dan ook in het donker naar de camping zoeken, maar gevonden gelukkig. De volgende die open is ligt 200 kilometer verderop! Het is maar goed dat Cora haviksogen heeft. Ik zou er zo voorbij gereden zijn, maar zij zag een vaag bordje, dat ons zowaar naar een plek bracht die een camping heet. Iets doet mij vermoeden dat wij voorlopig de camper niet uitkomen en van onze eigen sanitaire voorzieningen gebruik gaan maken. Morgen deel 2

12 november. Évora.

Op de laatste dag in Portugal wilden we dicht bij huis blijven en Évora verder verkennen. De camping ligt tegen de stad aan en je zou naar het centrum kunnen lopen, maar als de scooter toch voor de deur staat… We hebben de gehele dag door de stad gebanjerd en in tegenstelling tot Elvas gisteren, heeft Évora het wel! Misschien doordat het een al oude universiteitsstad is en er veel jonge mensen rondlopen, maar het is hier gewoon leuk om te zijn. We hebben weer de nodige oude kerken, paleizen e.d. bezocht waarbij twee dingen ons bij zullen blijven. Al vroeg in de ochtend – op onze bijna nuchtere maag – kwamen we in de São Fransisco kerk terecht. Het meest fascinerende van deze 15e eeuwse kerk is de Capela dos Ossos. In de muren van deze kapel zijn de beenderen en schedels van 5000 monniken verwerkt. Knap luguber, maar het gebeurde hier vaker. Om er echter dan ook nog twee leerachtige lijken op te hangen… Boven de ingang staat een spreuk; “Wij beenderen die hier liggen, wachten op de uwe”. Nu, wat ons betreft wachten ze nog wel even. Om de nuchtere maag tegemoet te komen zijn we neergestreken op het centrale Praca do Giraldo waar we, ongetwijfeld dit jaar voor het laatst, op een zonnig terrasje neerstreken. Voordat we Portugal zouden verlaten wilden we een keer Cataplana van schaal- en schelpdieren eten, en hier hadden ze dat op het menu staan. We kregen een grote pan waarin zo ongeveer elk beest dat een schaal of een schelp heeft en hier gevangen kan worden, met kruiden en uien gekookt was. Verder niets erbij, althans niet om te eten. Wel tangen en zo om de scharen van de krabben open te breken. We hebben onze vingers er niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk bij afgelikt.
Évora is een plaats waar we zonder aarzeling terug zullen komen.

10 november. Terug in de tijd.

De streek rondom Evora is al sinds mensenheugenis bewoond, daar zijn veel overblijfselen van te vinden. Nu liggen deze niet altijd in de buurt van een “fatsoenlijke” weg, dus typisch iets voor een scootertocht. Het was vanochtend stralend weer, dus het doel van vandaag was daarmee gekozen. De eerste plek die we zochten, en na enkele rondjes vonden, was de Dolmen van Zambujeiro. Een dolmen is, naar alle waarschijnlijkheid, een neolitisch graf uit de periode van 4000 tot 2000 v.C.. Dit is de grootste dolmen van Portugal. Omdat de ingang vanwege instortingsgevaar afgesloten was konden we de grafkamer niet in, maar we konden er wel van bovenaf inkijken. Onwaarschijnlijk te zien hoe men de tonnen zware keien ooit op deze plek gekregen heeft en rechtop heeft weten te zetten.
Het tweede doel was de Dolmenkapel van São Brissos. Omdat we met de scooter waren volgden we de richtingaanwijzingen van onze “Truus” voor de verandering eens letterlijk en zodoende kunnen we vertellen dat er in Portugal ook zeer slechte wegen zijn. Soms was het bepaald onduidelijk of er meer asfalt tussen de gaten, of gaten tussen het asfalt zaten. De dolmenkapel beschrijft het gebouw precies. Een deel van de muren van de in de 17e eeuw gebouwde kapel bestaan uit de rechtopstaande stenen van de oorspronkelijke dolmen. De volgende stop is bij een grot met prehistorische tekeningen gepland. De grot hebben we wel gevonden (best al een prestatie hier), maar helaas was hij door omstandigheden tijdelijk dicht. De omstandigheden zullen vast wel wat te maken hebben met het gebrek aan toeristen in dit deel van het jaar, jammer. Daarna een lekker lunchplekje in de zon gevonden en verder met de tocht. Opnieuw zijn we “Truus” achterna gereden, nu dat hebben we geweten. Na slecht asfalt kwam grit, na grit kwam zand en omdat het hier en daar knap heuvelachtig is leek het zandpad soms meer op een lege bedding van een beekje, dan op een weg. Het werd kilometers crossen op de scooter, best een belevenis. De tocht voerde ons door een heuvelachtig landschap met veel kurkeiken met hier en daar een stug soort gras er onder. Daar grazen kuddes koeien op (met hele grote horens) die zich zo te zien te pletter moeten zoeken naar iets eetbaars, maar kennelijk overleven ze er. Zo af en toe rijden we over het erf van een boerderij en krijgen we een blaffende hond achter ons aan, maar blaffende honden bijten niet. Daar was Cora niet altijd zo zeker van (pas op, dat beest ziet er heel eng uit!), maar die zit dan ook achterop…
Toch was het op zich een buitengewoon leuke tocht. Op veel plaatsen zie je opgestapelde stenen die aan de oorspronkelijke bewoners herinneren en naast koeien ook kuddes schapen en zelfs een kudde geiten. Veel kurkeiken zijn ook hier pas “geschild” en intens donkerrood, mooi. Het is onwaarschijnlijk hoeveel kurk er hier kennelijk wordt “gewonnen”, maar naar men mij verteld heeft produceert Portugal dan ook 30 miljoen kurken, per dag!!
Het volgende doel van de tocht was de Cromlech van Almendres. Dit is een hele grote ovaal bestaande uit 95 ellipsvormige stenen, waarvan de eerste al in 7000 v.C. op hun plaats zijn gezet, de meeste overigens tussen 4000 en 2000 v.C.. Daarmee is het vele duizenden jaren ouder dan Stonehenge! Het is het grootste bouwwerk in zijn soort op het gehele Iberische schiereiland. Het is puur toeval dat we dit jaar ook in Stonehenge waren, een plaats met zeker meer “magie”, maar ook dit is heel indrukwekkend. En hier liepen we in het begin op ons eentje rond.
Het laatste, vlakbij gelegen, doel was de Menhir van Almendres. Dit is een eenzame, prachtig rond afgewerkte, steen die 3 meter hoog uit de grond steekt. Een menhir uit het boekje, je kunt er zo Obelix mee zien rondsjouwen. Mooi, maar na de vorige indrukken viel het een beetje in het niet. Onterecht, want het is de mooiste menhir die ik ooit heb gezien.
Daarna zijn we op de terugweg als eerste verkenning nog even Evora zelf binnengereden, maar toen zat de dag er al weer bijna op.
Vandaag was het mooi weer, maar de voorspellingen worden minder. We hopen op nog twee dagen redelijk weer, duimen dus!

9 november. Naar Évora

Ondanks de stralende zon vertrokken we vandaag toch naar het noorden. We zijn, in ieder geval nu nog niet voor overwinteraars in de wieg gelegd. Het idee dat je op deze plaats maanden gaat vertoeven L
Het doel voor vandaag was Évora, een stad die redelijk centraal in Portugal ligt, in een gebied met een lange en veelbewogen historie. In deze omgeving willen we de laatste dagen Portugal doorbrengen. We kozen ervoor om via kleine wegen naar het noorden te rijden en de grote weg links te laten liggen. Het resultaat was een gemiddelde snelheid van 30 km per uur, maar het was zeker de moeite waard. In het eerste deel van de tocht reden we van haarspeldbocht naar haarspeldbocht, het tweede deel voerde ons over een hoogvlakte. Deze delen van Portugal zijn heel dun bevolkt met slechts hier en daar een dorpje dat steevast bestaat uit wit geschilderde huizen die stralen in de zon. Door de heldere lucht en het heuvelachtige terrein kan je hier vele tientallen kilometers ver zien. Voor het grootste deel is het land arm en droog, olijfbomen en kurkeiken zijn de meest voorkomende bebouwing als die er al is. Het is momenteel kennelijk de tijd om de kurkeiken te “schillen”. Dat gebeurt per eik zo ongeveer eens in de tien jaar, maar als er genoeg eiken zijn krijg je toch geweldige hoeveelheden kurk. We hebben wat stapels gezien vandaag!

8 november. Albufeira

Vandaag was een rustig dagje gepland alvorens we weer naar het noorden zullen vertrekken. Dit niet in de laatste plaats gezien het voorspelde goede weer.
Nu, we werden gewekt met de opkomende zon en hebben vanochtend dan ook lekker in het zonnetje gezeten, waarschijnlijk de laatste keer dit jaar. Het wordt hier op de camping met de dag drukker. Van onze nieuwe buurman heb ik begrepen dat hier de eerstvolgende weken 200 campers/caravans van de UK Camper and Caravan Club neerstrijken, hij was daar een van de eerste van. Hij is van plan hier een maand of vier te blijven….
In de loop van de middag zijn we met de scooter naar Albufeira gereden. In de eerste plaats om het stadje te bekijken en in de tweede plaats om er een restaurantje voor het avondeten te vinden. Albufeira verkennen bleek geen sinecure. Je hebt of smalle doodlopende en/of opgebroken weggetjes in het oude gedeelte, of eenrichtingsverkeerstraten in nieuwbouw appartementenwijken. Na een aantal keren weer teruggekomen te zijn op hetzelfde punt, wisten op een gegeven moment toch in de buurt van het kleine strandje te komen. Het strandje waar volgens de folders de vissersschepen opgetrokken lagen, maar die informatie was kennelijk al ruim achterhaald. Toch vonden we een veelbelovend restaurant waar we vanavond dan ook opnieuw naar zijn afgereisd. Het eten was prima, als voorgerecht wellicht de lekkerste mosselen die we ooit gegeten hebben! Aardig was dat een van de obers jaren in Nederland gewoond bleek te hebben en onze taal prima sprak. (Het bekende verhaal, Nederlands meisje, twee kinderen en uiteindelijk echtscheiding). Omdat we lang de enige gasten waren hebben tussen de gerechten door leuk met hem gesproken. Daarna weer op de scooter terug naar de camping. Dat was niet ver, maar nu zit ik nog te beven van de kou. Het wordt tijd om weer naar huis te gaan.

7 november. Naar het einde van de wereld..

Vandaag gingen we naar het einde van de wereld, althans dat dacht men in de middeleeuwen. Cabo de São Vicente is het meest zuidwestelijke puntje van het vasteland van Europa, een plek waar het altijd waait en oceaanstormen aan land komen, een plek van hoge kliffen en hoge golven. Nu echter was het windstil, ondanks dat het zwaar bewolkt was en af en toe miezerde. Waren we gisteren richting de Spaanse grens gereden, nu stond het andere deel van de kust op het programma en via de grote weg waren we eerst naar de kaap gereden. Nu valt er daar op zich natuurlijk niet zoveel te zien (heel veel zee), maar je moet er geweest zijn nietwaar. Gelukkig had ik vlakbij een restaurantje gezien met een bord “ Frango a Piri-Piri” bij de inrit en dat klassieke Portugese gerecht stond nog op ons verlanglijstje. We hebben daar – net als gisteren - toch weer lekker gegeten. Cora heeft mij voor het eerst in haar leven kip zien kluiven!
Via de kustweg zijn we daarna weer teruggereden naar Albufeira. Ook dit deel van de kust is met Lagos en Portimão bepaald niet onontdekt, maar dit deel kwam een stuk beter op ons over dan het stuk kust van gisteren. Ooit hebben we hier in het verleden een weekje gegolfd op een golfresort. Voor een prikkie kon je er een appartement aan de golfbaan kopen, dat zou een heel wat betere investering geweest zijn dan aandelen……..

6 november. Faro

Vandaag eerst naar de hoofdstad van de Algave, Faro. De geschiedenis ervan gaat al duizenden jaren terug, maar is geen gelukkige. Er werd meer dan eens heftig om gevochten en soms platgebrand, de laatste keer in 1596 door de Engelse graaf van Essex (wat die hier toen te zoeken had maakte geen deel uit van mijn geschiedenispakket). Toen het stadje daarna weer was opgebouwd werd het getroffen door de beruchte aardbeving van 1755 die half Lissabon in puin gooide maar wiens episch centrum vlak voor de kust van Faro lag. Daar bleef dus vrijwel niets van over. Er zijn dan ook geen echt oude gebouwen, maar men heeft wel zijn best gedaan er een aardig centrum te creëren rondom de jachthaven. We hebben een tijdje door het centrum gelopen, waren er toch wel snel uitgekeken en zijn neergestreken op een zonnig terrasje. Als specialiteit had men vandaag vis op de barbecue, daar kozen we direct voor. We bleken elk maar liefst 7 vis(jes) te krijgen die bijna allemaal anders waren. Omdat ze op geen enkele manier waren behandeld kon je heel duidelijk de verschillende smaken ervan proeven. Heerlijk! Ik heb ze alle zeven opgekregen, Cora capituleerde na nummer 5. We rolde daarna naar de camper. Opdat we op de weg van Albufeira naar Faro vooral appartementen e.d. hadden gezien en geen zee, besloten we om eerst nog verder richting de Spaanse grens te rijden. Er moet toch iets meer te zien zijn zo langs de kust?? Nou, niet echt. Vrijwel alles is bebouwd. In een weblog van enkele jaren geleden schreef ik eens dat de Spaanse kust het Florida van Europa zou worden, daar kan je de kust van Portugal aan toevoegen. Dan maar terug naar de camping, geen probleem met het lekkere zonnetje van vandaag.

5 november. Naar het Zuiden

We bleven nog lang op om de verkiezingen te volgen, maar om half twee (half drie NL) besloten we toch maar naar bed te gaan. Prompt werden we om 6 uur wakker, zetten snel de TV aan en hoera …. Obama heeft gewonnen.
Vandaag stond een voor Portugal lange tocht van 270 km op het programma met als einddoel de Algarve. Onderweg reden we in Lissabon over de geweldig hoge hangbrug en kwamen vlak langs Cristo Rei, het Christusbeeld á la Rio de Janeiro met een totale hoogte van 110 meter dat op de zuidoever van de Taag staat. Het weer was het grootste deel van de dag miezerig. Pas toen we in de buurt van de Algarve kwamen hield het op met regenen. De tocht zelf voert door een weinig interessant landschap, tenzij je nog nooit een kurkeik hebt gezien. Dan kan je hier je hart ophalen aan miljoenen van die bomen. We zijn neergestreken in het centrum van het toerisme, Albufeira. Vooral omdat het zo mooi centraal ligt. De camping heeft bijna 2000 standplaatsen (huiver, huiver), maar is gelukkig lang niet vol. Dat schijnt in de eerstvolgende weken te veranderen als alle overwinteraars aankomen. Nu, we krijgen een klein idee hoe dat er aan toegaat. Op het hoogste en zonnigste deel van de camping staat al een zwik campers en caravans die zich er kennelijk voor langere tijd geïnstalleerd hebben. Boven op elkaar, gezellig!!!! Wij staan lekker rustig op een ander deel, de dichtstbijzijnde “buurman” is zeker 50 meter van ons vandaan. Weliswaar staan we onder bomen waardoor we met enige regelmaat onze stoelen moeten verzetten, maar we zitten ook in de zon!! Het weer moet echter al wel heel mooi worden, willen wij hier langere tijd doorbrengen.
De zeer oplettende lezer, zou gezien kunnen hebben dat de titel van het blog veranderd is. Was het eerst Portugal en Zuid-Spanje, nu is het uitsluitend nog Portugal 2008. We brachten, met groot genoegen, veel meer tijd in dit land door dan eerst gedacht, dus we laten Spanje liggen voor later. Morgen en deel van de zuidkust verkennen.

4 november. Opnieuw Sintra

We werden wakker door de regen en overwogen even om maar direct naar het zuiden af te zakken, niet in de laatste plaats omdat we vandaag opnieuw met de scooter naar Sintra wilden gaan. Gelukkig hield de regen op, konden we zelfs droog gaan douchen en reden we op tijd richting Sintra. De vorige keer zijn we niet echt in het dorp zelf geweest, deze keer wel. Nu, het is de eerste echte toeristenplaats die we in Portugal zijn tegengekomen. Bus na bus laadde groepen mensen uit en de “proof of the pudding” was er ook; een bus vol Japanners! We hebben vandaag heel wat meer toeristen gezien dan in vier dagen Lissabon bij elkaar. Gelukkig begonnen we met een alternatief, het museum van moderne kunst. We waren daar gedurende ons gehele bezoek de enige aanwezigen. Het museum beschikt over de collectie van ene Joe Berardo, dit zou volgens het boekje één van de beste privécollecties van 20ste-eeuwse kunst in de wereld zijn. We waren dan ook in eerste instantie teleurgesteld te vernemen dat het gehele museum gewijd was aan het werk van vijf jonge kunstenaars, de eigen collectie was in opslag of bruikleen. Gelukkig duurde die teleurstelling maar heel kort, we hebben er een aantal stukken gezien waar we stil van werden. Vooral van Emilio Aguilar waren we diep onder de indruk en een ander stel waarvan we helaas de naam niet meer precies kunnen reproduceren. Fluitend liepen we het museum weer uit om te gaan lunchen, waarbij we prompt te veel aten.
Daarna het oude stadje doorgelopen en een bezoek gebracht aan het Palácio Nacional de Sintra. Vraag ons niet waarom de koningen van Portugal op nog geen 15 kilometer van elkaar drie zomerpaleizen nodig hadden, maar kennelijk was dat het geval. Het Paleis in Sintra was het eerste, hetgeen direct te zien is aan de omvang van de vertrekken. Doordat er honderden jaren aan bijgebouwd werd, is het een omvangrijk - uit vele bouwstijlen bestaand – geheel geworden. De meeste kamers zijn relatief klein, maar wel mooi. Verder zal ik jullie er niet mee vermoeien, er zijn immers al genoeg paleizen langs gekomen.
Op de terugweg hebben we een route via de kust gereden, afwisselend langs rotsen en kleine strandjes. Het moet hier bij echt mooi weer goed toeven zijn.
We waren voor de bui weer terug en hadden zelfs de scooter weer in het hok staan.
Vanavond de Amerikaanse verkiezingen. Als Obama verliest wil Cora uit frustratie direct terug naar huis. Ik heb voor morgen het adres van de camping aan de Zuidkust vast in de GPS gezet, want het komt best wel goed.

3 november. Palácio e Convento de Mafra

Het wordt voor de trouwe lezer wellicht wat eentonig, maar vandaag stond opnieuw een paleis annex klooster op het programma. In deze Zuidelijke landen waren dat nu eenmaal de centra van cultuur. Het Palácio e Convento de Mafra is daar een geweldig voorbeeld van. De bouw werd in opdracht van koning João V in 1717 gestart, naar verluid om boete te doen voor zijn seksuele uitspattingen. Nu, hij moet ook daarna echt wel de beest zijn blijven uithangen want het klooster dat in eerste instantie gepland was voor 13 monniken, werd uiteindelijk groot genoeg voor 330 man! Nu had deze “groei” zeker ook te maken met het opeens binnenstromen van nieuw gevonden goud uit Brazilië en ja, dan laat je er ook een paleis en een kerk van formaat bij neerzetten. Enige cijfers, het gebouw is 230 bij 170 meter lang, heeft een oppervlakte van 38.000 vierkante meter en telt 1200 kamers. Op het hoogtepunt werkten er 52.000 mensen tegelijk aan! Schitterend bewerkte muren, beelden en plafonds. Gigantische schilderijen en de mooiste barokke kerk van het land. Deze kerk telt maar liefst 6 verschillende kerkorgels en is daarmee uniek in de wereld. De bibliotheek is 85 meter lang en telt 40.000 veelal middeleeuwse boeken, indrukwekkend. Kortom, te veel om op te noemen. We hebben er dan ook ruimschoots rondgedwaald.
Het tweede doel voor vandaag was het doen van boodschappen. Nu is dat minder gemakkelijk dan het lijkt omdat het aantal supermarkten erg beperkt is en die met een fatsoenlijke parkeerplaats zijn helemaal schaars. De meeste winkeltjes zijn hier nog steeds heel klein. Van de camping kregen we het adres van de enige grote supermarkt, tien kilometer hier vandaan, dus daar wilden we op de terugweg langs. We vonden de plek zowaar, het was een grote shoppingmall met een bouwput eromheen want alle wegen werden omgelegd. Hoe komen we er?? Aha, daar staat een afslag naar het winkelcentrum aangegeven. Wij slaan onmiddellijk af… o jé, na vijftig meter een bord naast de weg met iets over een maximale doorgangshoogte. Smalle weg, eenrichtingsverkeer, draaien kan hier niet. We zullen vast nog wel van deze weg afkunnen, anders hadden ze dit probleem al wel voor de afslag gemeld, toch? Nog 200 meter verder een splitsing, linksaf een boom over de weg met maximale doorgang 2.10 meter, dus naar rechts. Maximale doorgang 3.00 meter. En wij zijn 3.25. Ho,stop! Niet vooruit, niet achteruit met een hele reeks auto’s achter je. Ik kan nog net zover opzij dat die er op dit punt langs kunnen. Maar wat nu? Gelukkig verscheen er vlot een medewerker van de parkeergarage en later een tweede die stukje voor beetje de weg achter ons blokkeerde zodat ik achteruitrijdend weer op de snelweg kon komen. En dat nog met verontschuldigingen over de slechte bewegwijzering, althans dat maak ik er maar van want we begrepen elkaar natuurlijk voor geen meter. Maar hoe dan ook waren ze zeer vriendelijk!Daarna zowaar ook nog via, via, via, het parkeerterrein bereikt. Er bleek een supermarkt van twee voetbalvelden groot te staan, waar je steevast 1 ½ uur voor nodig hebt om al je spulletjes te vinden, maar dat kon er ook nog wel bij. Tegen de tijd dat we de camping opreden ging de zon zo ongeveer onder.

2 november. Rondrit door de Serra de Sintra

“Het eerste deel van de tocht is een uitdagende rit met riskante haarspeldbochten over steile, smalle wegen met soms slecht wegdek”, aldus de beschrijving van de rondrit in de gids. We hebben de camper dus maar laten staan en zijn met de scooter op pad gegaan. Het eerste deel liep langs de kust en tot onze verbazing werden we links en rechts voorbijgestoven door motoren. In Portugal hebben we die nog nauwelijks gezien, maar hier kwamen honderden PK’s in doodsverachting de bochten omscheuren. Elk moment verwachtte je er één in de kreukels langs de kant te zien liggen. Doel één van vandaag was Cabo da Roca, het meest westelijke puntje van het vaste land van Europa. Nu, dat bleek ook het doel te zijn van al die motoren. Er stonden er al honderden en elke minuut kwamen er meer bij. Iedereen zat of stond dom naast zijn (geen haren hier) machine en het doel?? Geen idee. Maar, onze miezerige 50 cc scooter viel echt op tussen de grote jongens!
Vervolgens de bergen (Serra) in via een prachtige route naar Sintra, een al heel oud en leuk stadje. We zullen hier zeker nog terugkomen want er is veel te zien, maar vandaag beperkten we ons tot de lunch en het Palácio da Pena. Dit paleis ligt boven op één van de hoogste bergen hier, de scooter haalde het maar met moeite. Het gebouw is een van de meest wonderbaarlijke die we ooit hebben gezien. Het bestaat deels uit een klooster uit de 16e eeuw en werd in de 19e eeuw door een niets anders te doen hebbende echtgenoot van een Koningin gerestaureerd en uitgebreid tot een buitengewoon zomerpaleis. Bouwstijl, bizar! Toen in 1910 de republiek werd uitgeroepen, werd het direct een museum waardoor de gehele inrichting in oude staat bewaard is gebleven. Heel apart, je kan de mensen er bij wijze van spreken nog zien zitten. Daarna weer door de bergen naar het Convento dos Capuchos, ons zoveelste klooster. Maar, nu zoals je een klooster eigenlijk in gedachte hebt. Niets mooie kloostergangen en grote eetzalen, puur afzien hier. Het klooster stamt uit 1560 en is tussen geweldig grote stenen gebouwd die deels de muren vormen. De cellen van monniken zijn hier maximaal 1,5 bij 1,5 meter groot, de deurhoogte nog geen 80 cm. Natuurlijk is het al lang niet meer in gebruik en waren de mensen, zeker in dit deel van Europa niet lang, maar onwaarschijnlijk om te zien hoe men hier leefde. Een garantie op reuma binnen één of twee jaar. Het is heel klein, maar in vele opzichten een van de meest bijzondere kloosters die we ooit in Europa hebben gezien. Daarna nog naar de hoogste piek van deze bergketen voor het uitzicht en dan weer op naar de camper. Tegen de tijd dat we daar terugkwamen was ik knap verkleumd. De forse zeewind, de snelheid van de scooter en de toch al niet hoge temperatuur, maakte ontdooien noodzakelijk. En daarvoor hadden we alleen thee in huis. De volgende keer gaat de rum mee!

1 november. Naar de kust

Na vier dagen hebben we Lissabon de rug toegekeerd. Niet omdat er niets meer te zien was, integendeel, je kan nog weken vooruit. Maar het was mooi geweest en je moet wat overhouden voor andere bezoeken. We zijn maar een klein stukje naar het westen verhuisd en staan nu aan de kust met uitzicht over zee. Vandaag gaan we niets bekijken, beetje schoonmaken, wassen en lezen is het programma voor de rest van de dag.

31 oktober. Een hele lange dag

’s Nachts regende het weer, ook nog toen we opstonden. Op zich geen probleem, want we hadden nog een museum te gaan. Echter, op weg naar de stad klaarde het op en zijn we eerst andere zaken gaan bekijken in de wijk Belém waar we toch doorkwamen. Als eerste het imposante monument der ontdekkingen, vervolgens de Torre de Belém. Dit laatste is een prachtig verdedigingswerk, in 1515 gebouwd om de monding van de Taag te beschermen. Je kan je niet aan de indruk onttrekken dat het uiterlijk van het gebouw belangrijker werd gevonden dan de verdedigende kwaliteiten, maar daar zijn wij nu blij mee. Een plaatje! Daarna misschien wel het meest beroemde klooster van het land, het Mosteiro de Jerónimos. De opdracht voor de bouw werd in 1501 gegeven, net na Vasco da Gama’s terugkomst van zijn historische reis naar India. De bijbehorende kerk is schitterend, ook hier liggen leden van de Koninklijke familie begraven en Vasco da Gama zelf. Nu heb ik die ook al elders te graven gelegd, uit naspeuring bleek dat dat slechts een nagedachtenismonument in de vorm van een tombe is geweest. Het klooster is bijzonder rijk versierd, meer dan de moeite waard. Na een wandeling door de wijk zijn we richting centrum gegaan om daar wat te eten en op de metro te stappen naar het Museu Calouste Gulbenkian. Gulbenkian was een heel handige Turk die door zijn bemiddeling bij de verkoop van de Turkse Petroleum Company in de 20er jaren aan westerse oliemaatschappijen steenrijk werd. Zijn geld gebruikte hij deels voor zijn passie, het verzamelen van kunst. In 1942 vestigde hij zich in het neutrale Portugal, waar hij altijd is blijven wonen. Na zijn dood liet hij zijn bezit na aan de Portugese staat, waaronder zijn verzameling kunst die in een eigen museum is ondergebracht. Het bijzondere van deze verzameling kunst is dat het niet bijeengebracht is door museumdirecteuren met allerlei verplichte nummers, maar door een liefhebber die op een beperkt aantal gebieden interesse had. En op die gebieden verzamelde hij uitsluitend topstukken. Sommige interesses delen we maar in beperkte mate (oude tapijten bijvoorbeeld), maar de Egyptische en Mesopotamische afdelingen, of de Europese kunst van de 14e tot de 17e eeuw…prachtig! Twee Rembrandt’s, waaronder het meesterwerk “Portret van een oude man”, drie schilderijen van Rubens en vele andere Nederlandse en Vlaamse schilders uit die tijd. Het kon niet op en elk stuk uit de collectie was puntgaaf! Een feest om er te zijn.
En, we hadden nog een feest te gaan, want Cora wilde met alle geweld naar een restaurant met fadomuziek. En wat Cora in haar hoofd heeft, maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen.
Na ettelijke naspeuringen had ze een goed adres, maar dat bleek helaas al volgeboekt te zijn. Geen nood, iets verderop was er nog een tent, dus wij geboekt. Echter, het begon pas tegen 9 uur, nog drie uur te gaan. En om in het donker en de koude wind al die tijd in de stad rond te dolen… dan maar naar de camping.. Eén uur heen, één uur camper, weer een uur bus en we waren terug op af. Eerst het diner, zonder enige twijfel met afstand het slechtste dat we tot nu toe in Portugal gegeten hebben en peperduur. Ruim een half uur nadat de show zou beginnen, nog niets gezien laat staan gehoord. De touristtrap gedachte was reeds diep in mij doorgedrongen, toen er zowaar twee muziekanten en een zangeres het podium opklommen. En dat was zowaar alleraardigst. Daarna bleek dat we niet alleen fado, maar ook volksdansen uit de verschillende streken van Portugal voorgeschoteld kregen en opnieuw was het leuk. Als uitsmijter bij de koffie opnieuw fado, waardoor het geheel toch nog een genoeglijke avond werd. Omdat het inmiddels dik na twaalf uur was geworden moesten we met de taxi terug. Daar waar we met de bus zo ongeveer drie kwartier over deden, legde de taxichauffeur de afstand in tien minuten af. We waren blij als er een voorligger opdook, want dan moest hij wel wat snelheid minderen. Maar we zijn veilig aangekomen. Om dat te vieren nog even een klein glaasje wijn en dan naar bed. Half twee, een lange mooie dag.

30 Oktober. Regen, dus musea.

Er was geen duimen tegenaan, om een uur of zes vanochtend begon het te regenen. Nu hadden we met die mogelijkheid natuurlijk wel rekening gehouden en daarom nog geen museum bezocht. Vandaag werd dus museumdag. Wellicht door de regen, of door het opdoemende lange weekend, maar hoe dan ook, het verkeer stond vandaag overal vast. Het duurde dus wel even voordat we bij het eerste museum aankwamen, het Museu Nacional de Arte Antiga. Dit is Portugal’s belangrijkste museum voor oude kunst en met een aantal Europese topstukken meer dan de moeite waard. Zoals dat in zuidelijke landen meestal het geval is betreft het vooral religieuze kunst. In 1834 zijn in Portugal alle religieuze orden ontbonden. Niet zozeer vanwege hun kunstschatten, maar wel vanwege hun gigantische landerijen en economische invloed. Dat de staat terloops ook veel van de kunstschatten uit de kloosters tot zich nam, heeft tot het ontstaan van dit museum geleid. En daar zitten ook parels tussen! “De verzoeking van de H. Antonius” van Hiëronymus Bosch zal niet iedereen direct wat zeggen, maar als je het drieluik ziet, herken je het onmiddellijk. De Portugese schilders kenden we absoluut niet, maar het “zevenluik’ van Nuno Gonçalves heeft diepe indruk op ons gemaakt. Een ander topstuk, de H. Hiëronymus van Albrecht Dürer was helaas niet te zien. Het is uitgeleend aan… Museum Boymans van Beuningen in Rotterdam. Kleine wereld!
Het volgende doel was het Museu Nacional de Azulejo. Een Azulejo is een ..tegel, een wandtegel. Van de Moren nam men het gebruik van wandtegels over, vooral voor decoratieve doeleinden. In de loop der tijd werden ze eerst geïmporteerd uit Spanje, wat later werd het een bloeiende bedrijvigheid in Portugal, tot aan de dag van vandaag. Dit museum beschrijft het ontstaan en de ontwikkeling van het gebruik van deze tegels en is daarmee heel leuk, mede omdat je hier vele niet religieuze tableaus kan zien. De locatie van het museum echter, is zeker net zo bijzonder. Het is ondergebracht in het Convento da Madre de Deus (gesticht in 1509). In de trappen en gangen van dit klooster zelf, kun je al honderden tableaus zien. Maar, het mooiste vond ik de bijbehorende kapel. Zelden heb ik zo’n uitbundig maar ook evenwichtig geheel gezien. Naast ook hier de tegeltableaus (door een Nederlander ontworpen!) vindt je er een prachtig altaar, schitterende schilderijen, ingelegde vloeren enz., enz., en dat alles nog binnen de menselijke maat. We waren er diep van onder de indruk.
Na al dit moois, besloten we onze oorspronkelijke plannen voor vandaag aan te passen en niet nog een derde museum te gaan bezoeken. Het moois was vandaag meer dan mooi geweest, nog meer zou zonde zijn geweest. Morgen is er weer een dag.

29 Oktober. Lissabon, kerken en kastelen.

Omdat het weerbericht voor de rest van de week er somber uitziet, wilden we vandaag nog zo veel mogelijk door de stad trekken. We begonnen waar we gisteren eindigden, in Alfama, met de Sao Vicente de Fora, een gigantisch klooster/kerk complex, o.a. bekend van de vele in blauw geschilderde tegels uitgevoerde wandtableaus met de fabels van La Fontaine en de reeks koningen die er begraven liggen. Groots en ook leuk! Daarna de Santa Engrácia, een kerk waaraan ze 284 jaar gebouwd hebben en pas in 1966 gereed kwam. Een indrukwekkende koepelkerk, met o.a. het graf van mijn favoriete ontdekkingsreiziger; Vasco da Gama. Hierna een klautertocht naar een van de grote hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk) van Lissabon, het Castelo de Sao Jorge. Met de verovering van dit kasteel in 1147 werd Lissabon door Afonso Henriques voor goed van de moren bevrijd. De plek, zo boven op een heuvel die over de gehele stad uitkijkt is zeer strategisch, het uitzicht dan ook mooi. Gedurende de rest van de dag bezochten we de wijken Chiado en Bairro Alto en veel kerken. Ik vind het altijd moeilijk om een kerk zomaar voorbij te lopen. Ze zijn allemaal zo verschillend, van somber en steriel tot stralend barrok. Gelukkig zijn in Portugal lang niet alle kerken open, anders waren we nog niet op de camping terug. Opnieuw een mooie dag. Het weer bleef vandaag goed, voor morgen duimen we..

28 oktober. Lissabon, een eerste verkenning.

Vannacht regende het, maar na het ontbijt was het droog dus op weg naar de stad. Alles en iedereen heeft ons inmiddels laten weten dat je 200 meter voor de ingang de bus moet nemen die je op het eindpunt midden in de stad afzet. Nu, dat klopt! Je bent wel drie kwartier onderweg, maar zo zie je ook al wat van de stad. De eerste prioriteit was natuurlijk, een kop koffie. De tweede? Uitvogelen hoe je de veelheid aan verschillende openbare vervoeren de baas kan worden. Dus op naar de Informatie. Het OV bleek heel simpel te zijn, in zoverre dat je voor 3,70 Euro per dag van al het openbare vervoer in de hele stad gebruik kan maken. Ongetwijfeld zullen we wel eens de verkeerde kant uitgaan, maar voor dit soort bedragen kan je geen buil vallen. We hebben gelijk voor vier dagen geboekt en kregen er een uitgebreid overzicht van alle routes bij. Afgezien van de afstanden, is er nog een belangrijke reden om het OV in ere te houden en dat is dat deze stad op zeven – steile! – heuvels is gebouwd.
Het zou echt te ver voeren om alle bezochte plekken van vandaag te vermelden, maar in grote lijnen hebben we – voor de ingewijden – Baixa en een fors deel van Alfama gezien. Onze eerste indrukken zijn zonder meer positief. Lissabon is een oude, deels heel mooie en zeker indrukwekkende stad. Het is een “echte grote stad”, zowel in positieve als negatieve zin. Hier vindt je ook verbazingwekend veel zwervers en bedelaars en ook politie op straat. Bovendien zie je hier voor het eerst Afrikanen. Portugal heeft aanmerkelijke Afrikaanse koloniën gehad, maar tot nu toe zagen we zelden of nooit een Afrikaans gezicht. Dat verwonderde me in hoge mate. Na een hele dag ronddwalen kijken we nu uit naar de dag van morgen om de ontdekkingstocht voort te zetten.

27 oktober. Lisboa

Met enige aarzeling braken we vanochtend op. Ooit stonden we in Frankrijk in de buurt van een dusdanig fantastisch restaurant (voor de kids, inderdaad “Chez Luc et Getrude”) dat we er net zo lang zijn gebleven totdat we alle menu’s gehad hadden. Hier doen ze niet in menu’s en het aantal verschillende hoofdschotels was dusdanig dat dit niet realistisch was. De enige oplossing, besluiten terug te komen!
Na de boodschappen zijn we naar Lissabon getogen, ongeveer 125 kilometer weg. We waren er zo en bleken ondanks het hectische verkeer ook nog als een speer bij de stadscamping uit te komen. Dit was eigenlijk een beetje tot ons beider ongeloof, niet in de laatste plaats omdat “Truus” ons niet eens in dit stadsdeel had gedacht. Op de camping zijn we langer bezig geweest om tussen alle bomen een plekje te vinden waar we satellietontvangst hebben (in deze turbulente tijden is een beetje financiële informatie nooit weg en we staan hier dagen), dan de hele trip duurde.
Morgen gaan we Lissabon in, als het weer het toelaat want het is zowaar gaan regenen.

26 Oktober. Tomar

Uitsluitend dankzij mijn ijzeren discipline ben ik nu het weblog aan het schrijven, want eigenlijk had ik uitbuikend en nagenietend op de gemakkelijke stoel moeten zitten. “Probeer alles en behoud het goede” zegt men. Nu, proberen doen we graag, maar na het diner van gisteren moesten we er vanavond wel terugkeren. En gegeten dat we hebben…. Als hoofdmaaltijd kozen we voor de gestoomde lokale blauwschaalkreeft in portsaus, in één woord; hemels!
De rest van de dag stond ook in het teken van de hemel, maar dan anders. Tomar ligt een kleine twee uur rijden hier vandaan en is vooral bekend door het Convento de Cristo. Dit is in 1162 gesticht door de Orde der Tempeliers die hier als dank voor verleende diensten aan de koning (de Moren het land uit timmeren) een groot gebied kregen. Ze begonnen er een kasteel en kerk te bouwen en om een lang verhaal kort te maken, er is nog 500 jaar lang aan doorgebouwd waardoor het een gigantisch gebouwencomplex is geworden. En niet zomaar gigantisch, zo zijn er bijvoorbeeld maar liefst zeven verschillende kruisgangen en kloosters in uiteenlopende bouwstijlen te vinden. Het complex vormt dan ook geen samenhangend geheel, maar dat maakt het ook weer bijzonder. Voordat we het wisten bleken we er al twee uur in rond te dwalen. We zijn ook nog naar het stadje gelopen waar het buitengewoon druk was. Niet door toeristen - we hebben geen andere taal dan Portugees gehoord – maar op zondag is hier kennelijk iedereen op pad. Morgen gaan we naar Lissabon.

Zaterdag 25 oktober. Lange dag, veel gezien

We stonden op tijd onder de douche, want we hadden een heel programma gepland voor vandaag. Het eerste doel was Batalha, waar de abdij Santa Maria da Vitória staat. Net als gisteren een Unesco werelderfgoed. Deze abdij is opnieuw groots, maar nu alleen van binnen sober. Van buiten is het een meesterwerk van Portugese gotiek. Dit complex herdenkt de overwinning van koning Joào I in 1385 op de Spanjaarden. Zeer de moeite waard om te bezoeken.
Het volgende doel was bedevaartsplaats Fatima, waar in 1917 Maria aan drie herderskinderen verscheen en dat nog vijf keer herhaalde met als slot de visioenen van “de geheimen van Fatima”. Er is eerst een kleine en inmiddels ook een heel grote kerk gebouwd. Het hoogtepunt van de bedevaart ligt op 13 oktober (de dag van de laatste verschijning), dus we dachten dat het er nu niet al te druk meer zou zijn. Helemaal mis. In de grote kerk kunnen letterlijk vele duizenden mensen, en die was vol toen wij aankwamen. Het kan nog veel drukker zijn, want op hoogtijdagen staat het hele plein voor de kerk vol, en dat is twee maal zo groot als dat van de St. Pieter in Rome! De nieuwe kerk is een modern en echt mooi gebouw. Jammer dat er zo weinig nieuwe kerken gebouwd worden, het zijn toch objecten waar architecten echt eer in kunnen leggen. Er heerst een heel andere sfeer dan in Lourdes, geen mensen met allerlei gebreken, maar wel een grote mate van ingetogenheid en devotie. Er zijn hier nog mensen die op hun knieën over het plein schuifelen, een dame schoof zelfs op haar buik rond. Het meest wonderlijke vonden we het branden van een kaarsje. Binnen in de kerken mag dat hier niet, maar buiten wel. Nu heb je natuurlijk een probleem als duizenden mensen tegelijk een kaarsje willen branden, nu… daar hebben ze hier wat op gevonden. Je gooit de kaarsen gewoon in een heel groot vuur. In een seconde is hij verdwenen. Mensen staan in lange rijen om vaak meterslange kaarsen, of bossen van twintig of meer kaarsen in één keer in het vuur te kieperen. Dat gaat geheel voorbij aan mijn voorstellingsvermogen over wat een “kaarsje branden” al dan niet zou kunnen betekenen.
De laatste stop is de Grutas de Mira de Aire, ofwel een grot. Niet zomaar een grot, maar de grootste van Portugal en pas in 1974 geopend. We hebben in de loop der jaren heel wat grotten gezien en vele waren mooier, maar deze was door zijn omvang wel heel spectaculair. Gigantische hoge ruimtes, heel brede door onderaardse rivieren uitgesleten gangen. Opnieuw een bezoek ten zeerste waard.
Om half zes waren we terug op de camping, even bijkomen omkleden en op de scooter naar het dorp om wat te eten te vinden. Nu dat is wonderbaarlijk goed gelukt! Men eet hier vrij laat, dus wij waren heel vroeg. Als een der eerste bezoekers streken we na een korte verkenning neer in een restaurantje waar we een fantastisch schaaldieren specialiteit gegeten hebben. Toen we weggingen was het restaurant vol, als enige in de hele omgeving. Ons instinkt werkt kennelijk nog!

Vrijdag 24 oktober. Alcobaca en Nazaré

Weer een beetje opgekrabbeld, vond ik dat we vandaag wel weer op pad konden. We willen in deze omgeving een aantal plaatsen bezoeken, maar besloten het vandaag niet al te ver te zoeken. Dus de scooter gepakt om als eerste naar het nabijgelegen Alcobaca te gaan, waar het Mosteiro de Santa Maria staat. Tot nu toe blijven de kerken en kloosters die we in Portugal gezien hebben in omvang ver achter bij vergelijkbare objecten in Spanje of Italië, maar dit is echt andere koek. Dit klooster is geweldig groot en omvat o.a. de grootste kerk van Portugal.
Deze is in 1153 opgericht uit dank van koning Alfonso Henriques, die niet te ver van hier in 1147 de Moren versloeg. Hij heeft het resultaat nooit gezien, want de bouw was pas in 1223 klaar en ook daarna hebben er nog heel veel koningen aan gebouwd. Nu is het een gebouw van zeker 150 bij 150 meter, dat naast die kerk een schitterende kruisgang en talloze indrukwekkende ruimtes omvat. Een voor deze omgeving uitzonderlijk eenvoud kenmerkt alle ruimtes. Geen overdadig bladgoud, tierelantijnen of wat dan ook. Soberheid is troef.
Daarna nog even rondgetoerd in Nazaré, de plaats waar deze camping onder valt. Het is een oud havenplaatsje dat aan een mooie beschutte baai ligt en een prachtig strand heeft. Nu, niet alleen de Algarve is ontdekt, dit gebied inmiddels ook! De appartementenblokken wisselen elkaar af, alleen op een aantal hoog gelegen plekken waar de ontwikkelaars kennelijk geen toestemming kregen is nog wat van het authentieke dorp te vinden. Omdat de toeristen allang vertrokken zijn, zie je wel opvallend veel authentieke bewoners. Klein, vaak gebogen en soms in klederdracht, zo niet, dan in het zwart. Morgen weer wat verder weg.

Donderdag 23 oktober. Een shit dag

Ja, het was echt een shit dag vandaag, en dan wel letterlijk. Gisteren rommelde het al heftig in mijn buik, vandaag kwam de aap uit de mouw om het maar zo te noemen. Ergens kennelijk een krachtig Portugees buikvirus tegengekomen. We zijn de hele dag op de camping gebleven want de nabijheid van het toilet was zeer gewenst. Gelukkig scheen het zonnetje.

Woensdag 22 oktober. Conimbriga

Vandaag wilden we via Conimbriga naar de kust. Conimbriga is een plek die al vanaf 8 of 9 eeuwen v.C. bewoond werd door de Kelten, maar bekendheid heeft gekregen omdat de Romeinen zich hier in de 2e eeuw v.C. ook nestelden. Ze bouwden de stad in honderden jaren enorm uit met een forum, baden, een grote arena en honderden huizen. Na het uiteenvallen van het Romeinse rijk werd de stad in 486 door de Germanen onder de voet gelopen en de inwoners vermoord. Nu resten slechts ruines (meestal slechts funderingen) die grotendeels nog onder het maaiveld liggen. Van de stad die ooit 13 hectare groot was, is nog slechts een beperkt deel opgegraven. Aangezien men er al in 1912 mee is begonnen, het zal duidelijk zijn dat we pas over vele verdere levens het eindresultaat van de opgravingen kunnen bewonderen. Op zich zijn de opgravingen wel de grootste van Portugal en het meest omvangrijke huis uit het hele Westelijke deel van het Romeinse rijk maakt er o.a. deel van uit. We waren beiden inderdaad zeer onder de indruk van de omvang van deze Casa de Cantaber. Bij dit huis was er weinig over van mozaïeken o.i.d. maar de omvang van de binnentuin, de baden, woon- werk- en voorraadkamers was enorm. Al met al een interessante blik in het Romeinse verleden van Portugal. Daarna zijn we op ons gemak verder afgezakt naar de kust. We zitten nu in Nazaré. Het was vandaag wel droog, maar het woei verschrikkelijk hard. Op dit moment is de wind gaan liggen, hopelijk blijft dat zo, want we willen morgen weer met de scooter op pad.

Dinsdag 21 oktober. De Serra Da Estrela

Voor tien uur waren we op pad door het Serra Da Estrela gebergte ,dat deels een nationaal park is. Weliswaar hadden we niet veel meer dan 200 kilometer af te leggen, maar de wegen zagen er zeer bochtig uit, volgens de gidsen was de conditie van de wegen prut en verkeerd rijden is hier eerder gewoonte dan uitzondering. Het werd een mooie en afwisselende tocht. Eerst via smalle weggetjes die langs de rivier de Alva kronkelen (ik ben het met je eens, Alva hoort in Spanje thuis), door een zeer afwisselend landschap met veel dorpjes vol wit geschilderde huizen. Hier zie je nog de oude gebogen, steevast in het zwart geklede, vrouwtjes die met alles en nog wat lopen te sjouwen. We kwamen er een tegen die een geweldig grote bos varenbladen op haar hoofd droeg. Wat ze daarmee wilde?
Dan gaan we meer de hoogte in en wordt het landschap vrij eentonig. Vroeger hebben hier ongetwijfeld uitgestrekte bossen gestaan, maar na het kappen ervan heeft erosie vrij spel gekregen. Je kan zien dat men dat door aanplant weer wat probeert terug te draaien. Dan zijn we ongeveer halverwege en komen we in de enige omvangrijke stad van vandaag waar we, je raadt het goed, onvermijdelijk weer fout rijden. Op de smalle en steile wegen in deze plaats is omkeren met onze camper geen optie, dus komen we vanzelf op een andere route uit. Dat bleek een geluk bij een ongeluk te zijn, want om terug te keren naar de oorspronkelijke route moesten we door de vallei van de Zêzere. Dat werd een van de mooiste stukjes van vandaag. Hier kwam je voor het eerst in echt ruig gebied. Gedompeld in herfstkleuren was het een plaatje. Daarna verder de bergen in, tot aan 1950 meter hoogte toe! De gehele dag was het bewolkt, maar wel helder. Aan de andere kant van de berg reden we plompverloren de wolken in. Ongeveer 10 meter zicht, meer was het niet. En dan met al die bochten… het was maar goed dat je de afgronden ook niet kon zien. Met een snelheid van 20 km per uur daalden we, het zicht werd pas op 1400 meter weer beter. Het is elke keer weer fascinerend te zien hoe vreemd het weer zich in de bergen kan gedragen. De verdere rit naar huis verliep vlot. We kwamen zelfs nog Cora’s favoriete supermarkt tegen, dus shoppen! Om 6 uur waren we weer op de camping terug. Morgen verder naar het zuiden en naar de kust.

Maandag 20 oktober. Wasdag!

Voor het eerst in dagen werden we wakker terwijl de zon opkwam, oké zichtbaar opkwam. Na meer dan twee weken op pad te zijn hoopt de was zich best wel op, maar de afgelopen dagen waren of de faciliteiten of het weer er niet naar. Dat weer is hier ook belangrijk omdat de was buiten moet drogen, een droger hebben we hier nog niet van nabij gezien. Op deze camping heeft men wel een wasmachine maar deze staat in een apart gebouw waar alleen de werkster een sleutel van heeft? Echt, zo werd ons bij aankomst verteld. En de werkster is er pas maandag weer. Vandaag is het maandag, er is zon, dus: wassen!! Overal ter wereld gooi je dan wat munten in een machine, niet hier. Na uitgebreide onderhandelingen mochten we twee keer achter elkaar de machine gebruiken, maar het doel was bereikt, we konden gaan wassen. Het eerste probleempje openbaarde zich toen Cora zich bedacht dat haar aantal wasknijpers voldoende was om alles wat niet in de droger kon op te hangen, maar zeker niet voor alles wat er nu – zonder droger - op stapel stond. Tja, kan je je ook als man natuurlijk niet meer aan dit proces onttrekken, dus ik in het nabij gelegen dorpje op zoek naar wasknijpers. Nu is het zo dat je hier en daar in Portugal grote supermarkten hebt, maar het overgrote deel van de winkels is nog heel erg kleinschalig, zeker in ons gehucht. Na enig speuren vond ik een winkeltje dat volgepakt was met van alles en nog wat, op slechts een paar vierkante meter. Na een hartelijk “bom dia” was mijn kennis van de Portugese taal uitgeput en zelfs in het Frans of Duits zou ik niet weten wat een wasknijper is. Pantomime dus. Na gedemonstreerd te hebben mijn polo te wassen en op te hangen aan de waslijn, kwam mevrouw na ernstig fronsen met een pak waspoeder op de knoppen. Bijna goed, net hints! Nog een keer, aha ze had het door. Weer in de puinhoop gedoken en ze had maar liefst twee oplossingen. Een geheel pakket met waslijn en enkele honderden plastic knijpers of een wat meer bescheiden pakket van zeg 80 echte houten knijpers zoals moeders die nog had. Dat is het! En dan voor 1 euro 95! Apetrots kwam ik weer bij de camper terug… had je geen plastic knijpers kunnen kopen…..
Inmiddels was de zon achter de steeds donker wordende wolken verdwenen en wist de mevrouw van de camping ons te vertellen dat het volgens het weerbericht zeker zou gaan regenen. We zijn voor alle zekerheid de gehele dag op de camping gebleven. End goed al goed, ’s middags begon de zon weer heerlijk te schijnen en de was is in zijn geheel droog binnengehaald. We kunnen voorlopig weer vooruit! Morgen gaan we een tocht door de bergen maken richting Spaanse grens.

Zondag 19 oktober. Coimbra.

We werden, niet voor het eerst, wakker in de dikke mist. Als resultaat daarvan haastten we ons niet, maar tegen tien uur zijn we toch naar Coimbra vertrokken. Gelukkig brak de zon daarna vlot door en hebben we verder een stralende dag gehad. Coimbra is - opnieuw - een al oude uit de Romeinse tijd stammende stad die vele keren van overheerser wisselde. De laatste keer dat ze op de Moren werd veroverd was in 1064, waarop ze in 1139 voor ruim 100 jaar hoofdstad van “Portugal in wording” werd. De geschiedenis kijkt hier letterlijk op je neer, want veel van de belangrijkste gebouwen liggen boven op de heuvels langs de rivier. Klimmen dus! De meeste indruk maakte op ons de universiteit. Dit is de oudste universiteit van Portugal,opgericht in 1290 en sinds 1537 gevestigd in het voormalige palies van koning Alfonso. Inmiddels uiteraard niet alleen meer in dit gebouw, tientallen gebouwen maken er nu deel van uit. Maar, cultureel gezien is het oude paleis het meest interessant. Helaas mochten we nergens binnen fotograferen, maar de bibliotheek was onwaarschijnlijk mooi en de boeken... Er zijn ook twee bijzondere kapellen met beiden een aparte ervaring. De negatieve betrof helaas een groep landgenoten. Er was een dienst gaande in de Capela de Sao Miguel, waardoor je daar (nog) niet naar binnen kon. Na afloop zou hij te bezichtigen zijn. Toen dat tijdstip aangebroken was stond er een groep Nederlanders zo te dringen om naar binnen te kunnen, dat de aanwezigen niet eens naar buiten konden. Beschamend! Toen enig luid geuite kreten dat dat ook anders kon niet baatten, zijn we hard weggerend. De eerste en hopelijk ook de laatste Nederlandse groep die we tegenkomen! Later teruggekomen bleek het overigens een mooie kapel te zijn. De andere kapel was op zich ook mooi, maar wat er zich binnen afspeelde maakte het pas echt bijzonder. Er was een bijeenkomst gaande met vele in gouden toga’s en met grote gouden hoofddeksels gehulde heren met slechts hier en daar een dame die dan wel op haar Paasbest was. Het geheel werd “bewaakt” door livreien met hellebaarden. Wat er gebeurde, geen idee. Maar gezien de miljoenen aan dure auto’s, vaak met chauffeur, die buiten geparkeerd stonden moet het vast wel belangrijk zijn geweest. Althans voor de betrokkenen. Verder bleken er in de stad een paar mooie kerken te zijn, velen konden we niet in omdat ze zelfs op zondag dicht bleken te zijn. Coimbra is een knusse stad, gezien de grote universiteit moet het ook een studentenstad zijn, maar dat gevoel kregen we niet. Misschien omdat het zondag was? We waren weer op tijd terug op onze camping om nog even in het zonnetje te kunnen zitten.

Zaterdag 18 oktober. Beetje oost, beetje zuid. Bucaco. Beetje oost, beetje zuid.

We waren op tijd op pad vanochtend. Niet zozeer omdat we veel kilometers te gaan hadden, maar wel omdat ons allemaal kleine wegen wachtten en we halverwege Bucaco (eigenlijk met een cedille onder de eerste c, maar die kan ik niet vinden) wilden bezoeken. Bucaco is een magische plek (uiteraard een citaat), deels bos, deels arboretum. Al in de 6e eeuw was het een kloosterlijke retraite, in 1628 bouwden de monniken er een huis en ommuurden ze het bos. Een hele klus want het geheel is 105 hectare groot. Maar dat was geen probleem want de monniken hadden alle tijd van de wereld, de paus had er alle vrouwen uitgebannen. Ze bouwden niet alleen die muur, maar plantten er meer dan 700 inheemse en exotische bomen. Deze laatste afkomstig van de wereldreizen van de Portugezen. Daarnaast legden ze er nog allerlei wandelpaden, kapellen, contemplatiepaden enz. enz. aan. Toen de monniken afgehaakt waren startte Koning Carlos er in 1888 met de bouw van een “extravagant gebouw” dat hij zelf nooit heeft mogen zien en ook zijn zoon Manuel II nauwelijks want die werd in 1910 verbannen toen de republiek werd uitgeroepen. Het is een bijzonder gebouw, nu een hotel. We hebben enkele uren door het park gelopen. Soms wisten waar we waren, vaak ook niet want het is een doolhof van kronkelende paadjes. Mijn contemplaties lagen in de sfeer van “God waar zijn we nu weer terecht gekomen”, maar beter iets dan niets nietwaar?
We zitten nu in Arganil, waar een van de weinige campings in het binnenland ligt die het gehele jaar op is. Vanuit hier willen we een uitgebreide rondrit maken door de bergen richting de Spaanse grens en Coimbra bezoeken.

Vrijdag 17 oktober. Aveiro.

Met goed weer werden we wakker. Gisteravond hadden we gezien de afwezigheid van welke kampeerder dan ook zo onze bedenkingen gekregen bij de temperatuur van het warme water van de douches, een langdurige test bevestigde onze vrees. Het warme water werd niet warmer dan “niet meer steenkoud”. Dus douchen in de camper!
Na de koffie zijn we met de scooter naar Aveiro gereden, zo’n 20 kilometer naar het noorden. Aveiro is een al heel oud havenstadje, ooit rijk en welvarend geworden door de visvangst bij New Foundland en het zout dat hier in de lagunes werd (en nog wordt) gewonnen. In 1575 verzandde echter de haven (en Nederlandse baggeraars waren er toen nog niet), waarna het in verval raakte. Pas de laatste tientallen jaren is het stadje weer in opkomst, samen met de gehele kust in dit deel van Portugal. Het bleek een aardig stadje te zijn, niet echt de moeite waard om een omweg voor te maken, maar als je toch in de buurt bent… Naast de vismarkt vonden we zo’n leuk authentiek restaurantje dat we er gewoon niet niet konden gaan lunchen. Het was druk, we waren de enige buitenlanders en we hebben er genoten.
Op de terugweg zijn we gestopt in Ilhavo. Dit dorp leverde 500 jaar lang vrijwel alle kapiteins en heel veel scheepslui en vissers voor de Portugese vissersvloot die elke jaar voor een trip van bijna 6 maanden naar Groenland en New Foundland voer om kabeljauw te vangen. Om dit te memoreren is er een mooi en interessant museum opgericht. Het was leuk om te bezoeken. Zo krijgen we steeds een nieuw stukje te zien van de legpuzzel die de grootse Portugese maritieme geschiedenis nog wel een beetje voor ons is. Morgen weer verder naar het zuiden.

Donderdag 16 oktober. Miezerig dagje.

Toen we wakker werden en door het dakraampje boven het bed keken zeiden we, hé het is niet zo mistig vandaag. Toen we uit de camper stapten om naar de douche te gaan zeiden we, bah het regent. Van die hele fijne, nauwelijks te onderscheiden regen waar je toch heel nat van kan worden. We hoefden maar 90 kilometer af te zakken nar het volgende en… het weer werd steeds beter. Op bestemming aangekomen stonden we voor een dichte slagboom. De camping zou het hele jaar open zijn, er zijn vele honderden (vaste) standplaatsen waarvan het merendeel bezet. Er moet toch iemand te vinden zijn want er staat keurig “open van 7 tot 20 uur ’s avonds”. Tja, het is wel etenstijd? Na enig speuren vinden we zowaar een man die de slagboom open kan doen en na plechtig beloofd te hebben om ons om 1 uur weer te melden mogen we het terrein op. We besluiten na de afgelopen drukke dagen het vandaag verder voor gezien te houden en het rustig aan te doen en in de zon te gaan zitten. Er heerst hier een onwerkelijke sfeer. Er blijken hier 800! plaatsen te zijn en op het allergrootste deel ervan staan ook daadwerkelijk (vaste) tenten of caravans. Toch hebben we maar 1 iemand gezien. Dat was een Duitser die al acht jaar in een nabijgelegen stad woont en hier ook een caravan heeft staan. Hij was dusdanig om een praatje verlegen dat hij spontaan uit zijn auto sprong toen hij onze camper zag in de hoop dat wij Duits spraken. In de loop van de middag haalde de miezerbui ons weer in en zitten we toch weer binnen. Morgen met de scooter op pad naar Aveiro, daarna zien we verder.

Woensdag 15 oktober. Morgen spierpijn

Net als gisteren toen wij aankwamen was het ´s ochtends knap mistig. De mist komt uit zee en klaart pas na 11 uur op. Vandaag stond Porto opnieuw op het programma. Inmiddels wat wijzer geworden reden we er met de scooter nu in 25 minuten naar toe. De rest van de dag hebben we van de benenwagen gebruik gemaakt en dat valt in Porto niet mee. De stad is op steile heuvels gebouwd dus je klimt wat af. Eerst wat rondgelopen en een mooi museum bezocht, maar dan gaat om 12.30 alles dicht tot tenminste 14.00 uur. En wat doe je dan? Van de nood een deugd maken nietwaar? Uitgebreide lunch in het zonnetje. Helaas blijkt dat na zo’n lunch de heuvels nog steiler geworden te zijn en als je je dan geroepen voelt om ook nog de hoogste kerktoren van Portugal op te klimmen, zullen we morgen wel spierpijn hebben. Toch een hele leuke en mooie stad, echt een aanrader. Het beste hebben we voor het laatst bewaard, een bezoek aan een Porthuis. Want daar moet je hier natuurlijk wel geweest zijn. Erg interessant en uiteraard met een proeverij na afloop. Als dank hebben we een mooie fles Vintage Port 2003 gekocht, die ontbrak nog aan onze verzameling. Op de rit terug naar de camping bleken we de route nu feilloos uitgekiend te hebben. Via een ook nog mooie tocht direct langs de kust waren we in 20 minuten thuis. Als we nog eens terugkomen….. zullen ze de wegen wel weer veranderd hebbenJ
Morgen verder naar het zuiden.