Vandaag gingen we naar het einde van de wereld, althans dat dacht men in de middeleeuwen. Cabo de São Vicente is het meest zuidwestelijke puntje van het vasteland van Europa, een plek waar het altijd waait en oceaanstormen aan land komen, een plek van hoge kliffen en hoge golven. Nu echter was het windstil, ondanks dat het zwaar bewolkt was en af en toe miezerde. Waren we gisteren richting de Spaanse grens gereden, nu stond het andere deel van de kust op het programma en via de grote weg waren we eerst naar de kaap gereden. Nu valt er daar op zich natuurlijk niet zoveel te zien (heel veel zee), maar je moet er geweest zijn nietwaar. Gelukkig had ik vlakbij een restaurantje gezien met een bord “ Frango a Piri-Piri” bij de inrit en dat klassieke Portugese gerecht stond nog op ons verlanglijstje. We hebben daar – net als gisteren - toch weer lekker gegeten. Cora heeft mij voor het eerst in haar leven kip zien kluiven!
Via de kustweg zijn we daarna weer teruggereden naar Albufeira. Ook dit deel van de kust is met Lagos en Portimão bepaald niet onontdekt, maar dit deel kwam een stuk beter op ons over dan het stuk kust van gisteren. Ooit hebben we hier in het verleden een weekje gegolfd op een golfresort. Voor een prikkie kon je er een appartement aan de golfbaan kopen, dat zou een heel wat betere investering geweest zijn dan aandelen……..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten