We stonden op tijd onder de douche, want we hadden een heel programma gepland voor vandaag. Het eerste doel was Batalha, waar de abdij Santa Maria da Vitória staat. Net als gisteren een Unesco werelderfgoed. Deze abdij is opnieuw groots, maar nu alleen van binnen sober. Van buiten is het een meesterwerk van Portugese gotiek. Dit complex herdenkt de overwinning van koning Joào I in 1385 op de Spanjaarden. Zeer de moeite waard om te bezoeken.
Het volgende doel was bedevaartsplaats Fatima, waar in 1917 Maria aan drie herderskinderen verscheen en dat nog vijf keer herhaalde met als slot de visioenen van “de geheimen van Fatima”. Er is eerst een kleine en inmiddels ook een heel grote kerk gebouwd. Het hoogtepunt van de bedevaart ligt op 13 oktober (de dag van de laatste verschijning), dus we dachten dat het er nu niet al te druk meer zou zijn. Helemaal mis. In de grote kerk kunnen letterlijk vele duizenden mensen, en die was vol toen wij aankwamen. Het kan nog veel drukker zijn, want op hoogtijdagen staat het hele plein voor de kerk vol, en dat is twee maal zo groot als dat van de St. Pieter in Rome! De nieuwe kerk is een modern en echt mooi gebouw. Jammer dat er zo weinig nieuwe kerken gebouwd worden, het zijn toch objecten waar architecten echt eer in kunnen leggen. Er heerst een heel andere sfeer dan in Lourdes, geen mensen met allerlei gebreken, maar wel een grote mate van ingetogenheid en devotie. Er zijn hier nog mensen die op hun knieën over het plein schuifelen, een dame schoof zelfs op haar buik rond. Het meest wonderlijke vonden we het branden van een kaarsje. Binnen in de kerken mag dat hier niet, maar buiten wel. Nu heb je natuurlijk een probleem als duizenden mensen tegelijk een kaarsje willen branden, nu… daar hebben ze hier wat op gevonden. Je gooit de kaarsen gewoon in een heel groot vuur. In een seconde is hij verdwenen. Mensen staan in lange rijen om vaak meterslange kaarsen, of bossen van twintig of meer kaarsen in één keer in het vuur te kieperen. Dat gaat geheel voorbij aan mijn voorstellingsvermogen over wat een “kaarsje branden” al dan niet zou kunnen betekenen.
De laatste stop is de Grutas de Mira de Aire, ofwel een grot. Niet zomaar een grot, maar de grootste van Portugal en pas in 1974 geopend. We hebben in de loop der jaren heel wat grotten gezien en vele waren mooier, maar deze was door zijn omvang wel heel spectaculair. Gigantische hoge ruimtes, heel brede door onderaardse rivieren uitgesleten gangen. Opnieuw een bezoek ten zeerste waard.
Om half zes waren we terug op de camping, even bijkomen omkleden en op de scooter naar het dorp om wat te eten te vinden. Nu dat is wonderbaarlijk goed gelukt! Men eet hier vrij laat, dus wij waren heel vroeg. Als een der eerste bezoekers streken we na een korte verkenning neer in een restaurantje waar we een fantastisch schaaldieren specialiteit gegeten hebben. Toen we weggingen was het restaurant vol, als enige in de hele omgeving. Ons instinkt werkt kennelijk nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten